حدیث حوأب حدیثی است که اهل سنت آنرا در منابع متعددی آورده و راویان آن را ثقه دانسته اند. حتی آلبانى که گرایشات وهابی و ضد شیعی دارد، براساس معیارهای رجالی و حدیثی اهل سنت آن را حدیثی صحیح بر شمرده است.

ابن تیمیه ادّعا کرده محدثین بر کذب آن اتفاق دارند؛ در حالى که بسیارى از بزرگان محدثین اهل سنّت آن را نقل کرده اند؛ مانند: احمد بن حنبل، نسائى، ابن ابى شیبه، ابن حبّان، طبرانى، بزار، ضیاء مقدسى، حاکم نیشابورى، ابن ابى عاصم و ابن ماجه. و افرادى همچون ابن حبّان، حاکم نیشابورى و ضیاء مقدسى با سند صحیح این ذیل را نقل کرده یا تصریح به صحت سند آن نموده اند.

برخی از علماى اهل سنّت (نزدیک به 8 نفر) روایاتى را نقل کرده اند که نشان مى دهد آیه اولی الامر در شأن اهل بیت(ع) است. از جمله: ابن حیان اندلسی، نیشابوری، قندوزی، حاکم حسکانی، فخر رازی و... .

8 نفر از برجسته ترین علما و محدثین اهل سنت تصریح می کنند که حدیث کساء و آیه تطهیر در شان اهل بیت پیامبر نازل شده است، از جمله: احمد بن حنبل، مسلم، ذهبی، حام نیشابوری، فخر رازی و... .

بیشتر علماى معروف اهل سنت مانند: محمد بن اسحاق، ابوداوود طیالسى، ابن سعد، ابن ابى شیبه، احمد بن نبل، بخارى، مسلم، ابن ماجه، ابن حبان، ترمذى، ابوبکر بزار، نسائى، ابویعلى موصلى، طبرانى، خطیب بغدادى، ابن مغازلى شافعى، بغوى، ابن عساکر، خوارزمى، فخر رازى، مبارک بن اثیر، ابوالحسن ابن اثیر، ابن طلحه قرشى، سبط بن جوزى، نووى، ابن قیم جوزیّه، یافعى، ابن کثیر دمشقى، خطیب تبریزى، ابن صباغ مالکى، دیار بکرى، متقى هندى، احمد بن زینى دحلان، محبّ الدین طبرى و دیگران حدیث منزلت را نقل کرده اند.

بسیاری از علمای اهل سنت نقل کرده‌اند: احادیثی که لقب صدیق را برای ابو بکر و لقب فاروق را برای عمر بیان می کند، جعلی است. مانند: ابن جوزی در کتاب الموضوعات، هیثمی، متقی هندی، ابن حبان، ابن حجر، ذهبی، ابن کثیر دمشقی سلفی، سیوطی و ابن ماجه. بنابر این طبق بسیاری از کتابهای اهل سنت، دو لقب صدیق و فاروق از القاب اختصاصی امیر المؤمنین علی(ع) بوده است؛ و به گفته ابن کثیر، اهل کتاب و سنی های متعصب این القاب را به ابوبکر و عمر داده اند.

احادیث دوازده خلیفه را تعداد زیادى از علماى اهل سنت نقل کرده اند، مانند: بخارى، مسلم، ترمذى، ابوداوود، احمد بن حنبل، طیالسى، طبرانى، بیهقى، بغوى، ابن منظور، ابن اثیر، ابن کثیر، جوینى، هیثمى، محمّد بن طلحه شافعى، سیوطى، ابن حجر، متقى هندى، ابویعلى، طبرانى، ابن عدى، حاکم نیشابورى، علامه مناوى، ابن حجر عسقلانى، نووى، ابن حجر، قسطلانى، ابونعیم اصفهانى، خطیب بغدادى، ذهبى، قندوزى، سید على همدانى، ابن حبان، حاکم حسکانى، ابن عساکر و... .

او دوازده خلیفه را این چنین معرفی می کند؛ ابوبکر، عمر، عثمان، على، معاویه، یزید، معاویة بن یزید، مروان بن حکم، عبدالملک بن مروان، ولید بن عبدالملک، سلیمان بن عبدالملک و عمر بن عبدالعزیز. جالب این که او خلفاى بنى امیه و بنى عباس را در ردیف این دوازده نفر آورده امّا امام مهدى(ع) را با آن که به اعتراف همگان، آخرین امام از ذریه رسول خدا است، در ردیف دوازده پیشوا قرار نداده.

بسیاری از اهل سنت حدیث معرفت امام را نقل کرده اند، از جمله: بخارى آورده که پیامبر(ص) فرمود: هر کس از سلطنت حاکمى به اندازه یک وجب خارج شود، به مردن جاهلیت مرده است. مسلم بن حجاج و ابن حبان نیز از پیامبر(ص) نقل کرده اند: هر کس بمیرد در حالى که بر گردنش بیعت نباشد به مرگ جاهلیت از دنیا رفته است. و طبرانى به سندش از رسول خدا(ص) نقل کرده: هر کس بمیرد در حالى که امام زمان خود را نشناخته، مرگش مرگ جاهلیّت است.