علماى اهل سنت ضمن اعتراف به فضائل بی شمار علی(ع)، گفته اند: براى هیچ یک از اصحاب رسول خدا(ص) از فضایل صحیح السند به مقدار آنچه براى على بن ابى طالب نقل شده، نرسیده است. فضایلش، در عظمت و روشنى به حدّى است که نمى توان متعرض آن شده و آنها را انکار کرد و هر کس على(ع) را پیشواى خود قرار دهد، رستگار شده، زیرا پیامبر(ص) فرمود: خداوندا، حقّ را بر محور وجود على بچرخان. صفاتى در وجود على(ع) گرد آمده که در دیگر خلفا نبوده و یارانى داشته همانند انصار پیامبر که از دوستى و دلبستگى به دنیا خود را تهى کرده و على را بیشتراز جان خویش دوست مى داشتند.

روایات بسیاری درباره برادری پیامبر(ص) و امام على(ع) نقل شده؛ اما ابن تیمیه با تضعیف این احادیث مى گوید: «حدیث مؤاخاة، باطل و جعلى است؛ زیرا پیامبر(ص) با هیچ کسى عقد اخوت نبسته است». در این رابطه می توان گفت: اولا: او تنها در صدد تضعیف این احادیث بوده و هیچ کس با او موافق نیست. ثانیاً:علماى اهل سنت همچون ترمذى، نسائى، ابن ماجه، و... این حدیث را در کتب خود آورده اند. ثالثاً: برخى از بزرگان اهل سنت مانند؛ ابن حجر و زرقانى مالکى، تضعیف و ردّ ابن تیمیه را جواب داده اند.

 پیامبر(ص) برای پاسداشت اصل والای برادری در اسلام، هنگام ورود به مدینه، میان مهاجرین و انصار، پیمان برادری برقرار کرد و البته در این میان تناسب افراد در ایمان و فضائل و شخصیت اسلامی رعایت می شد. اما حضرت علی(ع) تنها ماند. وقتی امام عای(ع) علّت را از  پیامبر(ص) پرسید، پیامبر(ص) فرمود: تو برادر من در دنیا و آخرت هستی و عهد اخوت را با وی برقرار ساخت.

هدف پیامبر اکرم(ص) از عقد اخوّت با حضرت على(ع) اعلان منزلت و کمال اوست، و این که او بر دیگران برترى دارد و تنها نظیر ایشان در بین صحابه، على بن ابى طالب(ع) است. همان گونه که این مطلب از آیه «مباهله» در جمله«وَ أَنْفُسَنا وَأَنْفُسَکُمْ» استفاده مى شود، و این معنا رمزى بر امامت حضرت امیر(ع) مى باشد و به همین جهت است که آن حضرت به حدیث«أخوّت» در روزى که در شورا براى تعیین خلیفه بعد از عمر شرکت کرد، اشاره نمود.