خداوند در سوره «بيّنه» می فرماید: كسانى كه ايمان آوردند و اعمال صالح انجام دادند بهترین مخلوقات (خیر البریه) هستند. منابع روايی اهل سنت و شيعه از پيامبر(ص) نقل می کنند که ایشان، امام علي(ع) و شيعيانش را به عنوان «خير البريه» معرفي نموده است. در این زمینه، به عنوان نمونه می توان به گفته سيوطى در «الدّر المنثور» که این مطلب را از جابر بن عبدالله نقل کرده و گنجی شافعی در «كفاية الطالب» که آنرا به نقل از عایشه آورده، اشاره نمود.

میان سخن امام علی(ع) با ابوبکر که می گفتند ما را از خلافت معذور بدارید، تفاوت وجود دارد، زیرا ابوبکر صراحتا می گفت من بهتر شما نیستم، اما امام علی(ع)، می گوید: این که می گویم به سراغ دیگرى بروید براى این است که در این مدّت راه حق، ناشناخته مانده و در مبانی اسلام تغییراتى داده شده که ناچارم دست به اصلاحات انقلابى بزنم. بدانید اگر من دعوت شما را بپذیرم طبق آنچه مى دانم با شما رفتار مى کنم و به سخن این و آن گوش نخواهم داد. بنابراین، بیعت با من براى شما بسیار سنگین است.

برخی از مفسران اهل سنت، معتقدند: منظور از«أتقى» در این آیه «ابوبکر» است، و از این طریق حقانیت و افضلیت او را برای خلاف اثبات می کنند؛ ولی برخی دیگر از علمای آنها مانند«آلوسی» و همچنین عموم شیعه این معنى را انکار مى کنند و مى گویند: در حق «على بن ابی طالب(ع)» و یا«ابو الدّحداح» نازل شده است.

از محتواي حديث منزلت بدست مي آيد؛ على(ع) همانند هارون، افضل امت بعد از پيامبر(ص) و وزير و شريک او در برنامه رهبرى بود و مقام خاص اخوت و برادرى اختصاصى و معنوى پيامبر(ص)را داشت و از همه مهمتر، جانشين و خليفه پيامبر(ص) بود که با وجود او هيچ کس ديگر چنين شايستگى را نداشت.