طبق نظر اکثر فقهای شیعه نماز جمعه در عصر غیبت «واجب تعیینی» نبوده بلکه «واجب تخییری» است؛ یعنی هر مکلفی مخیر و مختار است که یا نماز ظهر را بخواند یا نماز جمعه را؛ البته در زمان ما اولویت با نماز جمعه است.
ضمن اینکه در دوران حاضر بعضی از مراجع تقلید که خود در دوران جوانی پیش قدم اقامه نماز جمعه ها بوده اند، به دلیل اینکه غالباً سالخورده هستند در آن شرکت نمی کنند و گاهی شرکت آنها سبب عسر و حرج شخصی و امنیتی می شود.

این امتیازات بر چند نوع است؛ يك نوع مانند امتياز حضور پيامبر(ص) و بودن انسان در محضر ايشان و ديگر امامان(ع) است؛ آری ما به دلیل اینکه در عصر آن حضرات نیستیم از آثار و بركات حضور آنان محروم شده ایم؛ ولی در عصر ظهور، آن آثار و بركات شامل حال انسان ها مى گردد. نوع دوم يك سرى امتيازات است که مخصوص عصر ظهور می باشد؛ یعنی عصر ظهور، عصرى است كه بهشت واقعى براى مردم در روى زمين تحقق يافته و عصر طلايى به حساب مى آيد، عصرى كه حتى براى پيامبر اكرم(ص) نيز فراهم نشد، در این برهه از زمان از همه جهت شرايط براى يك زندگى ايده آل فراهم است، عصرى كه در هيچ يك از نقاط عالم ظلم و تعدى نخواهد بود.

فقه شيعه «خمس» را در هفت چيز واجب مى داند: غنايم جنگى، چيزى كه با غواصى از دريا بيرون آورند، گنجها و اموالى كه در زير زمين پيدا شود، معادن، مال حلال مخلوط به مال حرام، زمينى كه مسلمان به كافر ذمى انتقال دهد و درآمد انواع كسبها. خمس را بايد شش سهم كرد: سه سهم آن متعلق به خدا، پيامبر(ص) و خويشان نزديك اوست كه در زمان غيبت امام(ع) بايد به مجتهد عادل داده شود تا زير نظر او صرف شود و سه سهم ديگر حق مستمندان و افراد ناتوان از سادات است.

کتاب «المقنع فی الغیبه» توسط ابوالقاسم علی بن حسین موسوی معروف به سید مرتضی علم الهدی (355 ق _ 436 ق) تالیف شده است. او که از ارکان اصلی علم کلام در تاریخ تشیع است و همه بزرگان قرن پنجم بر سر سفره دانش او نشسته اند این کتاب را برای وزیر و پسر وزیر دولت وقت خود یعنی ابوالحسین علی بن الحسین بن علی بن هارون بن عبد العزیز اراجنی مغربی وزیر و ابویحیی ابن الوزیر نوشت تا ابعاد مسئله غیبت امام عصر ارواحنا فداه را به طور علمی و دقیق، روشن و اثبات گرداند.