برخى پنداشته‌اند كه ضمایر برخی آیات با مرجعشان همخوانى ندارد و این را نشانه غیر وحیانی بودن قرآن دانسته اند؛ در حالی كه تمام این موارد بر اساس قواعد ادبیات عرب آمده و هیچ اشكالی بر قرآن وارد نیست.

«قرآن» از كهن ترين اسناد معتبر زبان عربى در زمانه‌اى نازل شده كه عرب در اوج تمدن ادبى پيشرفته خود بود. افزون بر اين، قرآن سرسخت‌ترين دشمنان را در ميان عرب‌هاى اصيل عصر نزول داشت و آنان در كمين بودند تا نقطه ضعفى را در قرآن بيابند و آن را بهانه و دستمايه بدگويى از قرآن قرار دهند، ليكن نه تنها موردى براى خرده گيرى از قرآن نيافتند، بلكه صريحاً اعتراف كردند كه اين كتاب آسمانى از ادبى فرازمند و دست‌نايافتنى برخوردار است.

این کتاب به عنوان متمّم برای کتاب «بیان» علی محمّد باب، توسط «یحیی صبح ازل» نگاشته شده و در سالهای (1336-1338) از طرف بابیّه مقیم مرکز (تهران) به چاپ رسیده است. در مقدّمه آمده: فارسی بیان تا باب دهم از واحد نهم که مجموعا 162 باب می شود، حضرت نقطه ی اولی (باب) نازل فرموده و دو واحد و نه باب آن که 47 باب می شود (مطابق با بیان عربی که یازده واحد تمام است) توسّط حضرت ثمره ازلیّه (میرزا یحیی صبح ازل) نازل گردیده، که اینک با شکر گذاری از توفیق بدست آمدن خطّ منزل آن عینا گراور شده .

«التبیان فی تفسیرالقرآن» از نخستین تفاسیر کامل شیعه به شمار می رود که علاوه بر روایات، از ادله عقلی نیز بهره فراوان برده است. این کتاب توسط شیخ ابوجعفر محمد بن حسن طوسی (385 ق 460 ق) تالیف شده است. شیخ طوسی در این کتاب با بهره‌گیری از مقدمات تفسیر و همه دانش‌هایی که در فهم آیات قرآن به نوعی دخیل هستند به طور کاملاً جامع به تفسیر آیات الهی پرداخته است. از این رو تفسیرالتبیان همه فنون و علوم صرف، نحو، لغت، معانی، بیان، بدیع، حدیث، فقه، تاریخ، و کلام را در بر دارد.