شیعیان اعتقاد دارند که وصیت نانوشته مانده پیامبر اکرم(ص) در حادثه «یوم الخمیس»، تصریح ایشان به مساله ولایت و خلافت امام علی(ع) است. زیرا اولا: خود خلیفه دوم که مانع نوشته شدن آن وصیت نامه بود، در مواردی به این حقیقت اعتراف کرده است. ثانیا: تمهید پیامبر در گسیل داشتن اصحاب به همراهی با سپاه اسامه نشانگر نگرانی ایشان از ثبت مکتوب این جانشینی و مخالفت آن اصحاب با این امر بود. ثالثا: تعبیر آن حضرت مبنی بر گمراه نشدن امت بعد از ایشان در صورت نگاشتن آن وصیت، شباهت بسیار زیادی به تعبیر حدیث ثقلین در گمراه نشدن امت با تمسک به ثقلین است.

این داستان به حدّى خرافه و کذب است که ابن جوزى آن را در احادیث جعلى ذکرکرده وگفته: بیشترین سهم را در جعل حدیث، قصه گوها دارند و احادیث صحیح در این باب بسیار کم است، چنانکه در «تحذیر الخواصّ» سیوطى آمده است. سپس مى گوید: تعجّب از این فرد است که بى حیایى، او را به جایى رسانده که مثل چنین حدیثى را نگاشته است و به این اندازه هم بسنده نکرده و آن را بر بزرگان فقها عرضه کرده و آنها این نوشته را درست دانسته و تأیید کرده اند.

علامه مجلسی از امام صادق(ع) نقل می کند: بر روی کاغذی بنویسد؛ «بسم الله الرحمن الرحیم. انی اتوجه الیک باحب الاسماء الیک و اعظمها لدیک و اتقرب و اتوسل الیک ... » و  بجای کذا و کذا حاجات خود را بنویسد و آنگاه آن را کنار قبر ائمه بیندازید یا در گل تمیزی قرار داده و در نهر آب جاری یا چاه عمیقی یا برکه آبی یا رودخانه یا دریا بیندازد و البته روایتی هم می گوید رقعه را در دست گرفته به طرف آسمان بگیرد، به هر صورت این نامه به امام می رسد و انشاءالله حاجت وی را برآورده خواهد ساخت.

گاهی افراد جامعه با یک سلسله گرفتاری ها مواجه می شوند که برحسب ظاهر، امکان برطرف نمودن آنها از طریق اسباب عادی میسر نیست، یا بسیار مشکل است؛ در چنین مواردی توصیه شده که از اموری نظیر دعا و توسل کمک گرفته شود. آن گاه برای خود توسل نیز شیوه های مختلفی از جمله نوشتن عریضه بیان شده است. عریضه، کاغذی است که فرد حاجتمند آن را خطاب به خداوند ویا خطاب به معصومین(ع) ، می نویسد و آنها را واسطه قرار داده و برآورده شدن حاجت خود را از آنها می خواهد، و سپس در آب روان، دریا، چاه آب و... می اندازد.

عایشه می گوید: پیامبر(ص) در دامن من رحلت نمود و وصیتی نکرد. پس چگونه به علی(ع) وصیّت کرد؟
اولا: بخاطر بغضی که عایشه نسبت به علی(ع) داشته، این روایت پذیرفته نیست. علی(ع) می فرماید: «حسدی در سینه داشت که مانند دیگ آهنین می جوشید».
ثانیا: این روایت با روایاتی از عایشه که گفته: پیامبر(ص) هنگام رحلت نسبت به اموری وصیت کرد، در تعارض است.
ثالثا: عدم وصیت پیامبر(ص) در دامان عایشه دلیل بر نبودن هیچ وصیّتی از جانب پیامبر(ص) نیست؛ چراکه روایات زیادی نقل شده که پیامبر(ص) در آغوش علی(ع) رحلت نمود نه عایشه.