در پاسخ به پرسش ياد شده، مفسّران وجوهى را يادآور شده اند: 1. اهل ايمان، در حالى كه مُشرف بر جهنّم هستند، براى مشاهده وضعيّت دردناك ستمگران و مجرمان، آنان را نظاره مى‌كنند و در حالى كه آتش جهنّم برافروخته شده و زبانه مى‌كشد و مؤمنان صحنه پرتاب طاغيان را در آتش مى‌بينند، بدون آنكه آسيبى به آنان برسد، از كنار آتش به سلامت مى‌گذرند. 2. در اين جا، تفسير دقيقترى ارائه شده كه به كلّى هرگونه شبهه ورود اهل ايمان را به دوزخ منتفى مى‌سازد و آن اين است كه «ضمير خطاب» در آيه «وَ إِن مِّنكُمْ إِلَّا وَارِدُهَا» تنها به كافران و منكران روز رستاخيز باز گردد، و اين گونه «التفات» (از غيبت به خطاب) براى افاده اختصاص است، و معناى آيه چنين مى‌شود: اين شما ـ كافران و منكران ـ هستيد كه وارد دوزخ مى‌شويد.

آغاز وجود همه ما از خاك بوده است؛ يا به دليل اينكه همه از آدم هستيم و آدم از خاك است، يا به خاطر اينكه تمام موادّ غذايى كه گوشت و پوست و استخوان ما از آن تشكيل شده از خاك گرفته مى شود، و بازگشت همه ما نيز مسلّماً به خاك خواهد بود و رستاخيز ما نيز از خاك صورت مى گيرد و اين دليل روشنى است بر مسأله معاد جسمانى. اين تعبير، هم پاسخى است به آنان كه معاد را غير ممكن مى شمردند و هم هشدارى است به طاغيان و متكبّران كه بدانند همه در آغاز خاك بودند و به خاك باز مى گردند و دگر بار از خاك برمى خيزند.

منظور از «دو بار میراندن»، مرگ در پایان عمر، و مرگ در پایان برزخ است، و منظور از «دو مرتبه احیاء»، احیاى برزخى و احیاى در قیامت است؛ یا اینکه منظور از «دو حیات»، زنده شدن در قبر براى پاره اى از سؤالات است، و زنده شدن در قیامت، و منظور از «دو مرگ»، مرگ در پایان عمر و مرگ در قبر مى باشد؛ و یا اینکه «مرگ نخستین»، مرگ قبل از وجود انسان در دنیا است، چرا که قبلاً خاک بود، بنابراین «زندگى اول» نیز زندگى این دنیا مى شود، و «مرگ دوم» در پایان این جهان است و «حیات دوم» در رستاخیز.

اصل ياد خدا و اخلاص و استمرار آن در پيروزي بر طاغيان مؤثّر است و خداي سبحان به موسي و هارون(ع) فرمود: «به سوي فرعون برويد و در احياي ياد و نام من هيچ ‏گونه هَون و سستي به خود راه ندهيد». ضمن اینکه موساي كليم(ع) نیز يكي از اهداف مهمّ درخواست مشاركت و وزارت برادر خود را، انجام ذكر كثير دانسته است؛ «وَ أَشْرِکْهُ في‏ أَمْري * کَيْ نُسَبِّحَکَ کَثيراً * کَيْ نُسَبِّحَکَ کَثيراً».