در پاسخ به پرسش ياد شده، مفسّران وجوهى را يادآور شده اند: 1. اهل ايمان، در حالى كه مُشرف بر جهنّم هستند، براى مشاهده وضعيّت دردناك ستمگران و مجرمان، آنان را نظاره مى‌كنند و در حالى كه آتش جهنّم برافروخته شده و زبانه مى‌كشد و مؤمنان صحنه پرتاب طاغيان را در آتش مى‌بينند، بدون آنكه آسيبى به آنان برسد، از كنار آتش به سلامت مى‌گذرند. 2. در اين جا، تفسير دقيقترى ارائه شده كه به كلّى هرگونه شبهه ورود اهل ايمان را به دوزخ منتفى مى‌سازد و آن اين است كه «ضمير خطاب» در آيه «وَ إِن مِّنكُمْ إِلَّا وَارِدُهَا» تنها به كافران و منكران روز رستاخيز باز گردد، و اين گونه «التفات» (از غيبت به خطاب) براى افاده اختصاص است، و معناى آيه چنين مى‌شود: اين شما ـ كافران و منكران ـ هستيد كه وارد دوزخ مى‌شويد.

بايد دانست که تعریف تواضع از نشانه های آن جدا نیست و یکی از بهترین راه های تعریف یک موضوع، ذکر نشانه های گوناگون آن است. از نشانه های تواضع این است که انسان قدر و موقعیت نفس خویش را بداند، دوست نداشته باشد کاری درباره کسی انجام دهد كه نمي خواهد همانند آن را درباره او انجام دهند. جواب بدي ديگران را با نیکی پاسخ دهد، خشم خود را فرو برد، از گناهان مردم درگذرد و ... .

از نامهاي روز قیامت «یوم الحسرة» است؛ چرا که اين روز براستى روز اندوه و حسرت شديد است، نه تنها براى بدكاران بلكه حتى براى نيكوكاران، زيرا وقتى پاداش هاى عظيم الهى را مى بينند تأسف مى خورند چرا بيشتر و بهتر كار نيك انجام نداده اند! البته اين گونه غم، نوعى كمال است و مايه ناراحتى و عذاب روحى نيست، بنابراين وجود آن در بهشت نيز مشكلى ندارد. به هر حال اگر حسرت در دنيا قابل جبران است در آنجا راهى براى جبران وجود ندارد و لذا بايد آن روز را روز حسرت واقعى و روز حسرت بزرگ ناميد.

خداوند مى فرمايد: «به خاطر بياوريد روزى را كه به جهنم مى گوييم آيا پر شده اى و او مى گويد: آيا افزون بر اين هم وجود دارد؟!» در تفسير آيه، دو نظر وجود دارد اول اين كه «استفهام انكارى» باشد و پاسخ جهنم اشاره به اين است كه هيچ جايى باقى نمانده. ديگر اين كه «استفهام تقريرى» باشد و پاسخ دوزخ مانند انسان پر اشتهايى است كه دائماً تقاضاى غذاى بيشتر مى كند و هرگز سير نمى شود و جاى تعجب نيست كه نه جهنم از بدكاران سير مي شود و نه بهشت از نيكوكاران؛ ولى بعضى از مفسّران بر نظر دوم خرده گرفته اند.