در اسلام آنچه اهمیت دارد یاری مظلومان می باشد و گریه بر ستمدیدگان، جبران وظیفه «یاری مظلوم» را نمی کند. افراد بی تفاوت در قبال رنج مظلومان مورد توبیخ خدا خواهند بود. آیات و راوایات با کمال صراحت مسلمانان را ملزم و مکلف به یاری ستمدیدگان می کند. بنابراین وظیفه اساسی و اولیه ما به عنوان مسلمان در قبال رنج ها و ظلم هایی که دیگر مسلمانان متحمل می شوند، نه گریه و زاری که یاری آنها و حمایت شان با جان و مال است.
اما عزاداری برای امام حسین(ع) و گریه برمصائب ایشان، نه تنها منافاتی با دلسوزی و حمایت از مظلومین عالم ندارد بلکه مقوم آن است. زیرا از یک طرف قیام امام حسین(ع) برترین الگوی ظلم ستيزان است و گریه و عزاداری میثاقی بر ادامه اهداف سید الشهدا در ظلم ستیزی است و از طرف دیگر این عزاداری ها می تواند توده های مسلمان را بسیج و آنها را تربیت کند. نیروهای تربیت یافته در این مجالس، بهتر از دیگر مسلمانان، آمادگی دفاع و حمایت از برادران و خواهران مسلمان رنج دیده شان در اقصی نقاط عالم را دارند.

اولا: نمى توان گفت هر ندا و درخواستى عبادت و پرستش است؛ چرا که در قرآن مجيد لفظ «دعوت» در مواردى به كار رفته است كه هرگز نمى توان گفت مقصود از آن عبادت است. نیز دعا در مجموع آيات مورد استناد وهابی ها علیه شیعه، انصراف به «عمل بت پرستان» دارد و ارتباطی با «توسّل» شیعیان ندارد و خود آيات ياد شده گواه روشن هستند كه مقصود از «دعوت» در آنها، مطلق درخواست و طلب حاجت نيست، بلكه «دعوت عبادت و پرستش» است.
ثانیا: زمزمه کردن عباراتی چون «یا رسول الله» و «یا علی» و «یا حسین» و طلب یاری از وجود مقدس ایشان اصطلاحا «توسل» نامیده می شود و توسل امری مشروع است. شخص متوسّل در واقع خواسته خود را از خدای متعال طلب می کند و فقط احترام و جایگاه انبیاء و اولیاء را نزد خدای متعال، واسطه ای برای جریان یافتن کرامات و فیض های الهی قرار می دهد.
ثالثا: مستقلّ در تأثير، تنها ذات پاك خداست و در توسل نیز چیزی جای خدا را نمی گیرد. انسان استغاثه کننده، تنها زمانی عملی مشرکانه و کفر آمیز مرتکب شده است که ایجاد امور را به دست عاملی مستقل از خداوند بداند. اگر کسی بر این باور باشد مشرک یا کافر شده است؛ امّا اگر به تبعی و اکتسابی بودن عمل ولیّ یا پیامبر خدا باور داشته باشد، ایرادی نخواهد داشت.
رابعا: ندا و تخاطب با اولیا و انبیا هیچ اشکالی ندارد؛ زیرا: گاهی از آنها می خواهیم برای ما استغفار کنند، که می توان نمونه هایی را از قرآن مجید در مشروعیت آن یافت. گاهی این ندا و تخاطب در واقع التماس مستقیم از خداوند به احترام این نام هاست. گاهی نیز ما از آنها می خواهیم که حاجت های ما را از خداوند طلب کنند، چون آنها خود اسباب و محل فیض الهی هستند. هیچ کدام از این حالات شائبه شرک ندارند.

دعا یک معنى عام و لغوى و یک معنى خاص و عرفى دارد. معنى لغوى دعا: صدا کردن، سوال و طلب حاجت مردم از یکدیگر است؛ آری مطلق طلب اعم از ندا کردن، صدا زدن، سئوال و استغاثه، دعاست ولى عبادت نیست و گرنه باید بگوئیم حضرت نوح(ع) قومش را عبادت کرده است. دعا معنى خاصى غیر از معنى لغوى هم دارد که در این معنا عبادت محسوب مى شود و آن در جائى است که انسان در برابر خداى خالق و رازق مى ایستد و با این اعتقاد که تنها او را مؤثر و مدبر امور مى داند، او را مى خواند و از او مى خواهد و آیه در این مورد است.

قسطلانی می گوید: سزاوار است که زائر پیامبر(ص) زیاد دعا و تضرع کند و به او توسل جوید و از او استغاثه و طلب شفاعت (به معنای پناه خواهی) نماید و هنگامی که کسى طلب شفاعت از پیامبر(ص) کند شایستگى آن را دارد که خداوند پیغمبر را در حق او شفیع قرار دهد.

ظهور امام زمان(عج) وابسته به فراهم شدن مقدمات و شرايط خاصى است، از قبيل: 1. خود را اصلاح نموده و با شرايط حكومت و عصر ظهور وفق دهيم. 2. در جامعه، براى ظهور حضرت زمينه سازى كنيم و در صدد اصلاح مردم در حد توان خود برآييم تا شرايط فراهم شود. 3. هرگز دعا و استغاثه به درگاه الهى را فراموش نكنيم كه مطابق روايات در ظهور حضرت تأثير بسزايى دارد.

چند دليل براي جواز و بلکه رجحان «عریضه نویسی» به امام زمان(عج) وجود دارد: عريضه نويسى يكي از انواع توسلات و استغاثه ها به امام عصر(عج) به شمار مى آيد و سيره بزرگان بر آن استوار بوده و آثار و بركات شگفت انگيزى از آن دیده شده است و برخي كتب ادعيه روش نوشتن آن را توضيح داده اند.

یهودیان برای جامعه خود کتابهایی در حکمت  نوشتند که مجوعه سوم و پایانی نسخه عبری عهد عتیق را تشکیل می دهند. «مزامیر داوود» معروفترین کتاب این بخش است، که شامل 150 سرود در موضوعات زیر می شود: حمد و ستایش و شکر الهی، توبه، توکل به خدا، انتظار مسیح و دعاهای استغاثه به درگاه الهی. از کتابهای مهم بخش حکمت، «سِفر ایوب» است که مسأله پیچیده خیر و شر را بررسی می کند و همچنین به حل این سؤال می پردازد که: چرا نیکان در این دنیا رنج می برند ولی بدان در ظاهر خوشبخت هستند؟

وهابیت ادعا می کند دعا و استغاثه نزد قبر پیامبر بدعتی است که صحابه به آن عمل نمی کردند درحالیکه مراجعه به کتب تاریخی و حدیثی خلاف ادعای آنها را ثابت می کند، مانند آنچه سمهودی نقل کرده که شخصی در زمان خلیفه دوم هنگام خشکسالی به قبر پیامبر توسل کرد و... امثال این توسل و استغاثه ها بسیار نقل شده که حتی در صورت تکذیب همه (با اینکه بسیاری از آنها با اسناد صحیحشان قابل تکذیب نیستند) باز نمی توان این عمل را سبب شرک و دلیل بر خروج از اسلام دانست زیرا علمای پیشین چنین موضع گیری نداشته اند.

وهابیان اکثر مسلمانان را بخاطر روی آوردن به خدا از طریق اولیاء مشرک می دانند و فتاوای بیشماری را در این خصوص داده اند. مانند: هرکس بگوید: یا رسول الله، به فریاد من برس؛ براى خدا شریک در عبادت قرار داده زیرا علم غیب را غیر از خدا کسى دیگر نمى داند و تصرفات و اعمال اموات در دنیا با مرگ منقطع شده، خواه پیامبر باشند یا دیگران. ذبح براى غیر خدا منکرى عظیم و شرک اکبر است؛ خواه براى پیامبر باشد یا ولىّ یا بت. اقتدا به کسانى که به غیر خدا استغاثه مى کنند و از او مدد مى خواهند جایز نیست و...!

وهابیون براى پیشبرد عقاید و افکار خود از راه هاى مختلف استفاده مى کنند. مانند: مبارزه و مقابله با کتاب هاى شیعه، تحریف کتاب ها، استفاده از موسم حج و ترویج تهمت ها بر ضد شیعه.