تقیه به عنوان عملی که موجب حفظ مصالح با اهمیت تر جامعه اسلامی می شود، موارد مشخصی دارد و هنگام از دست رفتن مصالح بسیار با اهمیت دین، مانند از بین رفتن ضروریات فقه یا آموزه های کلامی شیعه، نه تنها مطلوب نیست که حرام می باشد. ضوابط و قواعد تشخیص موارد تقیه ای هم برای علما و حدیث شناسان مدوّن(فراهم) و روشن است. علاوه بر آن، همیشه موارد تقیه ای کلام معصومین یک بار به صورت صحیح و غیرتقیه ای نیز بیان شده است. ائمه اهل بیت(ع) آنجا که لازم بوده تا ضرورت دینی را آموزش دهند، تقیه نکرده اند؛ ایشان در عین مراعات تقیه، هیچ وقت مأموریت و رسالت خود را در پیشوایی و راهبری امت فراموش نکرده و همواره وظیفه هدایت و دستگیری از مردم را با بیان ضروریات عقیده و فقه، به نحو احسن انجام داده اند. اگر امامان اهل بیت(علیهم السلام) همواره در بیان ضروریات عقیده و فقه، تقیه کرده اند، پس چرا مکتبی جدا از «مکتب خلافت» داشته و آن مکتب در طول تاریخ در دیگر مذاهب ادغام و هضم نشده و به ما رسیده است؟! اگر آنها همواره تقیه می کردند، مکتب فکری و تفسیری و قرائت آنها از اسلام به جای نمی ماند و تشیّع در تسنّن حل می شد.

بر اساس کتب حدیث و تفاسیر شیعه و سنی آیه 96 سوره مریم، در شأن امام علی(ع) نازل شده که نمونه کامل ایمان است و محبت او در دل های مؤمنان قرار دارد.

اینکه آیه 154 سوره انعام، آیین موسی را تمام دانسته، نسبت به زمان خود او بوده؛ همانطور که دیگر شرایع اینگونه بوده اند و تنها اسلام است که با تکامل بشر، دستور نهایی را بیان کرده و بعد از آن آئین جدیدی نخواهد بود و کامل ترین ادیان است.

صمد به معنى شخص بزرگى است که همه نیازمندان به سوى او مى روند و از هر نظر پُر و کامل است. صمد مفهوم بسیار جامع و وسیعى دارد، که تمام صفات مخلوقات را از خدا نفى مى کند. در روایات هم به این نکته اشاره شده است.

در تفسیر این سوگند، مفسران احتمالات زیادى گفته اند، و ممکن است همه در معنى آیه جمع باشد و سوگند به تمام این امور مهم یاد شود، ولى در میان آنها از همه مناسب تر، عصر به معنى زمان و تاریخ بشر است؛ چرا که  سوگندهاى قرآن، همواره متناسب با مطلبى است که سوگند به خاطر آن یاد شده و مسلّم است که خسران انسان ها در زندگى، نتیجه گذشتن زمان عمر آنها است.