آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

هر کس سوره الرحمن را بخواند خداوند به ناتوانى او [در اداى شکر نعمتها] رحم مى کند، و حق شکر نعمتهائى را که به او داده، خودش اداء مى کند؛ و در قیامت خداوند از این سوره ، مى پرسد: چه کسى در دنیا به محتواى تو قیام کرد؟ او مى گوید: خداوندا! فلان و فلان، در این حال صورتهاى آنها سپید مى شود، و براى هر کس شفاعت کنند وارد بهشت می شود؛ و هر کس آن را بخواند و بعد از آیه «فَبِأَىِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبان» بگوید: «لابِشَىْء مِنْ آلائِکَ رَبِّ أُکَذِّبُ» اگر در آن روز یا شب بمیرد شهید خواهد بود.

از آنجا که این سوره، حسّ شکرگزارى را در انسانها به عالیترین وجهى برمى انگیزد، و بیان نعمتهاى مادى و معنوى دنیا و آخرت، شوق طاعت و بندگى را در دل او افزایش مى دهد، فضیلتهاى فراوانى براى تلاوت آن در روایات آمده است، البته تلاوتى که در اعماق روح انسان نفوذ کند و مبدأ حرکت گردد، نه مجرد لقلقه زبان.
از جمله در حدیثى از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم: «مَنْ قَرَأَ سُورَةَ الرَّحْمَنِ رَحِمَ الله ضَعْفَهُ وَ أَدَّى شُکْرَ مَا أَنْعَمَ الله عَلَیْه»؛ (هر کس سوره الرحمن را بخواند خداوند به ناتوانى او [در اداى شکر نعمتها] رحم مى کند، و حق شکر نعمتهائى را که به او ارزانى داشته، خودش اداء مى کند).(1)
در حدیث دیگرى در «ثواب الاعمال» از «امام صادق»(علیه السلام) مى خوانیم: «تلاوت سوره الرحمن، و قیام به آن را هرگز رها نکنید; چرا که این سوره در قلوب منافقان هرگز استقرار نمى یابد، و خداوند آن را در قیامت به صورت انسانى قرار مى دهد که زیباترین چهره، و خوشبوترین رائحه را دارد، سپس در جائى قرار مى گیرد که از همگان به خداوند متعال نزدیکتر است! خداوند از این سوره مى پرسد: چه کسى در زندگى دنیا به محتواى تو قیام داشت و تلاوت تو را ادامه مى داد؟
در پاسخ مى گوید: خداوندا! فلان و فلان، در این حال صورتهاى آنها سپید مى شود، خدا به آنها مى فرماید: اکنون هر که را مى خواهید شفاعت کنید، آنها تا آنجا که آرزو دارند شفاعت مى کنند، و براى هیچ کس شفاعت نمى کنند مگر این که به آنها گفته مى شود: وارد بهشت شوید و هر کجا مى خواهید ساکن گردید»!.(2)
و در حدیث دیگرى از آن حضرت آمده است: «مَنْ قَرَأَ سُورَةَ الرَّحْمَنِ فَقَالَ عِنْدَ کُلِّ «فَبِأَىِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ» لابِشَىْء مِنْ آلائِکَ رَبِّ أُکَذِّبُ، فَإِنْ قَرَأَهَا لَیْلاً ثُمَّ مَاتَ مَاتَ شَهِیداً، وَ إِنْ قَرَأَهَا نَهَاراً فَمَاتَ مَاتَ شَهِیداً» ؛(هر کس سوره الرحمن را بخواند و هنگامى که به آیه «فَبِأَىِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبان» مى رسد بگوید: «لابِشَىْء مِنْ آلائِکَ رَبِّ أُکَذِّبُ»؛ (خداوندا هیچ یک از نعمتهاى تو را انکار نمى کنم) اگر این تلاوت در شب باشد و بمیرد شهید خواهد بود،(3) و اگر در روز باشد و در همان روز بمیرد نیز شهید خواهد بود)!.(4)