«تله پاتى» به معنى انتقال فكر از نقاط دور است، به این معنی که دو نفر که آمادگی کافی روحی دارند، می توانند پس از تمرین های لازم و بدون وسایل عادی با یکدیگر حرف بزنند و یا افکار هم را بخوانند. مثلاً والدین بدون دلیل احساس تشويش مى كنند بدون آنكه خودشان دليل آن را بدانند و بعد معلوم مى شود حادثه ناگوارى براى فرزندشان رخ داده است. بر این اساس انتقال فكر از طريق تفسيرهاى مادى براى روح قابل توجيه نیست و اگر فكر را پديده مادى بدانيم نمى تواند بدون استفاده از وسائل مادى اين چنين نقل و انتقال پيدا کند.

گاه تكيه بر اصل شورا از «قاطعيّت» و «سرعت عمل» مى كاهد، و گاه فرصتها از دست مى رود؛ به همين دليل بعضى مديران، به اين اصل چندان علاقه اى ندارند. ولى اگر اين ضايعات را در برابر ضايعات ناشى از استبداد قرار دهيم، تصديق خواهيم كرد كه بسيار كم اهمّيّت تر است. منتها بايد كوشيد روح مشاوره و همفكرى و همگامى توأم با «سرعت و قاطعيّت» در جامعه زنده شود تا از اين ضايعات نيز بكاهد.

ائمه(ع) با کشیدن خطّ بطلان بر افكار انحرافى، انديشه درست را مشخص مى كردند و با تبيين موضع اصولى و هدايت گرانه خود، مسلمانان را از وارد شدن در بحث و جدال بيهوده در ماجرای «خلق قرآن» بر حذر مى داشتند.

وهابيان پيروان محمدبن عبدالوهاب هستند كه افكار خود را از ابن تيميه، متوفّاى 728 گرفته است. صفات بارز وهابيان، تعصب، خشونت، بى رحمى و قساوت، و قشرى گرى و متحجّر بودن است.  محمدبن عبدالوهاب در خلال سال هاى 1160 تا 1206 هجرى قمرى، با همكارى زمامداران محلّى، و افروختن آتش هاى تعصّب هاى خشن در ميان اقوام بيابان گرد حجاز، توانست مخالفان خود را عقب براند، و بر دستگاه حكومت به طور مستقيم و غير مستقيم سلطه پيدا كند. در اين راه، خون هاى زيادى از مسلمين حجاز و غير حجاز ريخته شد.

سوره «یوسف» پى گيرى آثار و سرگذشت پیشینیان را موجب عبرت صاحبان اندیشه دانسته و سوره «اعراف» آن را موجب معرفت و بيدارى افكار مردم می داند؛ در سوره «نازعات» نیز عذاب فرعون عبرتی برای خداترسان شمرده شده است. در سوره های «حج، محمد، آل عمران و عنکبوت» بر مسأله سير در ارض تكيه شده و آن را موجب بیداری قلب و عقل و پی بردن به عاقبت تکذیب کنندگان پیامبران و ... دانسته است. در سوره های «بقره، فجر و فیل» نیز بر «رؤيت» قلبی تاریخ و سرگذشت وقایع آن تکیه شده است.