ابن عساکر به سندش از امام جعفر بن محمّد(ع) نقل کرده که از على بن الحسین(ع) درباره کثرت گریه اش سؤال شد؟ حضرت فرمود: «مرا ملامت نکنید؛ زیرا یعقوب(ع) یکى از اولاد خود را گم کرد، و آن قدر گریست تا دو چشمانش از حزن سفید شد در حالى که نمى دانست که از دنیا رفته است. این در حالى است که من مشاهده نمودم چهارده نفر از اهل بیتم را که در صبح یک روز سر بریدند. حال شما گمان کرده اید که هرگز این حزن از قلبم بیرون مى رود؟».

ابن حجر می نویسد: حسين بن على نوه رسول(ص) و يکى از دو آقاى جوانان اهل بهشت است؛ زرندى حنفى نیز می نویسد: حسين، مردى با سخاوت و کريم بود و بيست و پنج بار پياده حج به جاى آورد؛ ابن سيرين می گوید: آسمان بر کسى بعد از يحيى بن زکريا به جز حسين(ع) نگريست و هنگامى که کشته شد آسمان سياه گشت، و ستارگان در روز، پديدار شدند، به حدى که سياره جوزاء در وقت عصر ديده شد، و آسمان تا هفت شبانه روز به مانند لخته خونى بود.

امامان اهل بیت(ع) در تلاش براى زنده نگهداشتن یاد امام حسین(ع) از شیوه هاى گوناگونى استفاده مى کردند، از جمله: 1. برپایى مجالس سوگوارى ؛ 2. یادآورى مصایب آن حضرت در مناسبت هاى مختلف؛ 3. گریستن و گریاندن؛ 4. تشویق شاعران به مرثیه سرائی؛ 5. اهمّیّت به تربت امام حسین(ع)؛ 6. اهتمام ویژه به زیارت مرقد امام حسین(ع).

این در حالی است که بنى امیّه و بنى عبّاس با تمام توان، تلاش مى کردند تا قیام امام(ع) و یاران پاکباخته اش به دست فراموشى سپرده شود و مردم از آن سخنى نگویند و حتّى اثرى از قبر آن امام همام به جاى نماند؛ از این رو، برخى از خلفاى عبّاسى بارها به ویران کردن قبر آن حضرت اقدام کردند.

ابن سعد در طبقات از عبیدالله بن ابو رافع از على(ع) نقل می کند: وقتی رسول خدا(ص) را از مرگ ابوطالب آگاه کردم، گریست و سپس فرمود: « برو و او را غسل ده و کفن کن و دفن نما، خداوند او را بیامرزد و رحمت کند». و در لفظ واقدى آمده است: «فبکى بکاءً شدیداً، ثم قال....».