یهود نه تنها به بداء اعتقاد ندارند، بلکه بداء را در شرع و در تکوین جایز نمی دانند و به همین خاطر نسخ شریعت حضرت موسی را انکار کرده اند. یهودیان قضا و قدر الهی را حتمی و غیرقابل تغییر می‌ دانند و معتقدند دست خدا بسته است و خداوند از کار آفرینش فراغت یافته و دیگر افزایش یا کاهشى در عمر و رزق و ... ندارد. اين موضوع صریحا در آیات قرآن مورد اشاره قرار گرفته و خداوند در تکذیب عقیده آنان فرموده: «بلکه دستان خودشان بسته است و به خاطر گفته هایشان ملعونند...». بنابراین بدیهی است که نه می توان باور شیعیان به بداء را آموزه ای برگرفته از یهود دانست و نه می توان آنان را ملامت کرد که چرا به چنین باوری رسیده اند؛ در واقع با کاوش صحیح آموزه های وحیانی اسلام لاجرم هر مسلمانی در مقابل یهود باید به بداء معتقد باشد.

قفارى خیانت در امانت کرده و دیگر عبارات شیخ را نقل نکرده. شیخ در ادامه کلماتش مى فرماید: «شیعه بر کسى عَلَم شده که متدیّن و معتقد به وجوب امامت و وجود آن در هر زمان است. کسى که نصّ جلىّ و عصمت و کمال را براى هر امامى واجب مى داند. و نیز امامت را در اولاد حسین(ع) تا امام رضا(ع) قرار مى دهد و هر کس امامت یکى از امامان را انکار کرده و منکر وجوب اطاعت آن ها شود او کافر، گمراه و مستحقّ خلود در آتش دوزخ است».

اولا: اعتقاد شیعه به امامت اهل بیت ریشه در قرآن و سنت نبوی دارد و معتقدانی از صحابه صدر اول دارد لذا عدد شیعه درحال تغییر و فزونی است. ثانیا: تغییر به معنی پیشرفت و گسترش علوم و معارف شیعه در طی اعصار با حفظ مبانی و اصول بوده است. ثالثا: عنوان تشیع بر اساس معانی حبی، سیاسی و عقیدتی قابل طبقه بندی است و اطلاق شیعه بر مخالفین عثمان بوده فقط یکی از آن معانی است.

شیخ کلینى درکافى، شیخ صدوق درتوحید، شیخ مفید در تصحیح الاعتقاد، کراجکى در کنز الفوائد، شیخ طوسى در التبیان، قاضى ابن برّاج درجواهر الفقه، قطب راوندى در فقه القرآن، شیخ طبرسى در مجمع البیان، علامه حلّى، ابن فهد حلّى، محقّق کرکى، علامه مجلسى، شیخ جعفر کاشف الغطاء، ملا هادى سبزوارى و دیگر علماى شیعه، همگى بر تنزیه خداوند از جسم و لوازم آن اتفاق دارند و عدم تجسیم نزد شیعه اصلى مسلّم است.

اوّلا: او بدون ارائه دلیل و به مجرّد این که مضمون حدیثى با عقایدش سازگارى ندارد آن را جعلى یا ضعیف می داند. ثانیاً: این روایات به حدّى زیاد است که مى توان ادعاى تواتر یا شهرت آن ها را نمود؛ حدود سى و چهار نفر از علماى اهل سنت این روایات را نقل کرده اند. ثالثاً: مى توان مضمون این روایات را با احادیث صحیح السند دیگر؛ همچون حدیث غدیر و ثقلین تأیید نمود.