آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اولا: اعتقاد شیعه به امامت اهل بیت ریشه در قرآن و سنت نبوی دارد و معتقدانی از صحابه صدر اول دارد لذا عدد شیعه درحال تغییر و فزونی است. ثانیا: تغییر به معنی پیشرفت و گسترش علوم و معارف شیعه در طی اعصار با حفظ مبانی و اصول بوده است. ثالثا: عنوان تشیع بر اساس معانی حبی، سیاسی و عقیدتی قابل طبقه بندی است و اطلاق شیعه بر مخالفین عثمان بوده فقط یکی از آن معانی است.

دکتر قفارى وهابى مى گوید: «عقاید شیعه و افکار آنان دائماً در حال تغییر و پیشرفت است.
تشیّع در عصر اوّل، غیر از تشیّع در عصرهاى بعد از آن است. و لذا در صدر اوّل شیعه را بر کسانى اطلاق مى کردند که على را بر عثمان مقدم مى داشتند....»(1)
در پاسخ به او باید گفت: اوّلا: عقیده شیعه به امامت اهل بیت(علیهم السلام) ریشه در قرآن و سنّت نبوى دارد، و گروهى از صحابه مانند سلمان و ابوذر به آن اعتقاد داشتند. این عقیده در طول تاریخ و قرن ها ادامه پیدا کرد و تا کنون باقى است. این عدد شیعیان است که دائماً در حال فزونى و گسترش است.
ثانیاً: آرى، به یک معنا این مطلب قابل قبول است که عقیده شیعه در تطوّر و پیشرفت است، و آن این که بزرگان شیعه در طول تاریخ درصدد تهذیب و تبیین و گسترش مفاهیم شیعى بوده و ادله خود را بر امامت اهل بیت گسترش داده و فقه و عقاید و اخلاقیات و مسائل گوناگون را به روز تفسیر کرده و با حفظ مبانى و اصول، آن ها را در بین جوامع بشرى و اسلامى انتشار داده اند.
ثالثاً: تشیّع در سه معنى به کار رفته است:
الف) تشیّع حبّى; یعنى اعتقاد به این که اهل بیت(علیهم السلام) داراى فضایلى بى کران هستند و لذا باید آن ها را دوست داشت. اهل سنّت عموماً این نوع تشیّع را ـ هر چند با شدّت و ضعف ـ دارا هستند. لذا به جهت شدّت محبت شافعى به اهل بیت(علیهم السلام) عده اى او را شیعه معرفى کرده اند.
ب) تشیّع سیاسى; این عنوان در اصطلاح بر کسانى اطلاق مى شد که حضرت على(علیه السلام) را بر سایر صحابه، خصوصاً عثمان مقدّم مى داشتند. کوفیانِ عصر امام على و امام حسن و امام حسین(علیهم السلام)را به طور عموم مى توان از این دسته به حساب آورد.
ج) تشیّع عقیدتى و ولایى; این دسته کسانى هستند که معتقد به ولایت و امامت و وصایت بلا فصل حضرت على(علیه السلام) مى باشند و نیز یازده اولاد معصوم او را امامان به حقّ بر عموم مسلمانان مى دانند. این دسته از افراد از عصر رسول خدا(صلى الله علیه وآله) وجود داشته و تا کنون در رشد و گسترش هستند.
بر این اساس آن گروهى که قفارى در صدر اوّل به عنوان شیعه معرفى کرده همان شیعه سیاسى است.(2)