اقوی: در اصطلاح فقهی این واژه به معنای نظر و عقیده قوی تر به لحاظ دلیل است. هنگامی که مجتهد در نوشته یا بیان خود درباره مساله ایی نظرات مختلف فقهی را بررسی و از میان آنها، نظری را «اقوی» معرفی می کند، در واقع فتوای خود را درباره آن موضوع بیان کرده است.
اقرب: این واژه در اصطلاح فقهی بیانگر فتوای فقیه و نشان دهنده این است که به نظر او حکم مورد فتوا به جهت قوّت دلیل از جهت سند یا متن و قراین و شواهد، از حکم مخالف آن به واقع نزدیک ‏تر است.
جواز: ‌رایج ترین‌ معنای اصطلاحی جواز در منابع ‌فقهی ‌و اصولی، روابودنِ یک ‌کار از نظر شرعی ‌و به ‌بیان ‌دیگر ممنوع‌ نبودن ‌آن است‌. جواز شرعی بدین معنا احکام تکلیفی، یعنی وجوب‌، استحباب‌، کراهت‌ و اباحه را در برمی گیرد.

آيات قرآن در زمينه نزديك بودن خدا به ما به چهار دسته تقسيم مي شود: دسته‏ اي از آيات، دلالت بر اصل قرب مي كند كه خداي سبحان به ما نزديك است. دسته ديگر، آياتي كه دلالت مي كند بر اينكه، خداي سبحان با اقرب بودني نسبي به انسان از ديگران نزديكتر است. دسته سوم، آياتي كه دلالت دارد خداي سبحان به انسان، از رگ حيات او نيز نزديكتر است. دسته چهارم، آياتي است كه مي گويد: خداي سبحان به انسان از خود انسان هم نزديكتر است.

این ادعا را که رسول خدا هنگام وفات، سرش در دامن عایشه بود، غیر از خود عایشه دیگرى نقل نکرده است. اما این که آن حضرت به هنگام وفات به سینه على تکیه داده بود، از على، ابن عباس، ام سلمه، عبداللّه بن عمرو، شبعى، على بن الحسین، و سایر ائمه اهل بیت(ع) نقل شده است. لذا این سخن از نظر سند رجحانش بیشتر و به مقام رسول خدا(ص) لایق تر است.

از برخى احادیث موجود در منابع اهل سنّت استفاده مى شود که حضرت على(ع)، نزدیکترین شخص به پیامبر(ص) شناخته مى شدند. مثل حدیث مرغ بریان انس ابن مالک و حدیث برادرخواندگی پیامبر و علی و ... .