آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

از برخى احادیث موجود در منابع اهل سنّت استفاده مى شود که حضرت على(ع)، نزدیکترین شخص به پیامبر(ص) شناخته مى شدند. مثل حدیث مرغ بریان انس ابن مالک و حدیث برادرخواندگی پیامبر و علی و ... .
 

از برخى احادیث موجود در منابع اهل سنّت استفاده مى شود که حضرت على(علیه السلام) به  نزدیکترین شخص به پیامبر(صلى الله علیه وآله) شناخته مى شدند.
1ـ انس بن مالک مى گوید: من براى رسول خدا(صلى الله علیه وآله) پرنده بریان شده اى آوردم، حضرت(صلى الله علیه وآله) نام خدا را برده و از آن تناول نمودند، سپس دست به دعا برداشته و عرض کردند، «بار خدایا بهترین اشخاص نزد تو و من را به سویم بفرست». که ناگاه على(علیه السلام) آمد و درب منزل را کوبید.
عرض کردم: کیستى. گفت: من على هستم. عرض کردم: پیامبر مشغول است. انس مى گوید: پیامبر(صلى الله علیه وآله) لقمه اى دیگر تناول کرد، باز جمله سابق را تکرار نمود، که ناگهان درب خانه کوبیده شد. عرض کردم: کیست درب را مى کوبد؟ على(علیه السلام) فرمود: منم. عرض کردم: پیامبر مشغول کارى است. باز پیامبر(صلى الله علیه وآله) لقمه اى دیگر تناول کرده و جمله سابق را تکرار کردند، که باز صداى درب خانه بلند شد، على(علیه السلام) از پشت درب خانه صدا مى زد: من هستم. در این هنگام پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: اى انس! درب را باز کن. انس مى گوید: على(علیه السلام) داخل خانه شد. هنگامى که چشم پیامبر(صلى الله علیه وآله) به من و على(علیه السلام) افتاد خطاب به على کرد و فرمود: «حمد مخصوص خداوندى است که تو را آنچه مى خواستم قرار داد، زیرا در هر لقمه اى از خداوند مى خواستم که بهترین خلقش نزد او و من را به سویم بفرستد، و تو همان کسى هستى که مى خواستم... .(1)
این حدیث شریف را احمد بن حنبل در «فضائل الصحابه»،(2) ترمذى در «سنن»،(3) طبرانى در «المعجم الکبیر»،(4) حاکم در «المستدرک على الصحیحین»(5) و دیگران نقل کرده اند.
حدیث از حیث اعتبار به حدّى است که عده اى از علماى اهل سنت تصریح به صحت آن نموده اند; امثال حاکم نیشابورى در «مستدرک»، ذهبى در «تذکرة الحفاظ» و....
حدیث دلالت دارد بر این که امام على(علیه السلام) «احبّ الخلق الى الله تعالى» است که عموم این تفضیل شامل جمیع انبیاء نیز مى شود، خصوصاً که در برخى از روایات این چنین آمده است: «أللّهمَّ أئتنی بأحبّ خلقک إلیک من الأوّلین و الآخرین»؛(6) (بار خدایا! بهترین خلقت از اولین و آخرین را نزد من بفرست.)
2ـ سبط بن الجوزى در تذکرة الخواص به سند صحیح از سلمان نقل مى کند که رسول خدا(صلى الله علیه وآله) فرمود: «کنت انا و علىّ بن ابى طالب نوراً بین یدى الله تعالى قبل ان یخلق آدم بأربعة آلاف عام، فلمّا خلق آدم قسّم ذلک النور قسمین: فجزءٌ أنا و جزءٌ علىّ»(7)؛ (من و على بن ابى طالب نورى بودیم نزد خداوند متعال به چهار هزار سال قبل از خلقت آدم، هنگامى که خداوند آدم را خلق کرد آن نور را دو قسم نمود: قسمى از آن من هستم و قسمى دیگر على است.)
این حدیث از حیث سند تمام است، و طبق نظر رجالیین اهل سنت قابل تصحیح مى باشد.
همچنین گفتنى است که هشت نفر از اصحاب این حدیث را نقل کرده اند که عبارتند از: امام على(علیه السلام)، و امام حسین(علیه السلام) ابوذر غفارى و جابر بن عبدالله انصارى و ابوهریره و عبدالله بن عباس و انس بن مالک.
و نیز هشت نفر از تابعین آن را نقل کرده اند و بیش از چهل نفر از علماى اهل سنت آن را در کتاب هاى خود ذکر نموده اند. این که پیامبر(صلى الله علیه وآله) در حدیث به این مطلب اشاره مى کند که ما از یک نور خلق شده ایم، در حقیقت در صدد بیان این نکته است که ما در فضیلت و کمال با هم یکسانیم.
3ـ جابر بن عبدالله انصارى و سعید بن مسیّب نقل مى کنند: «انّ رسول الله(صلى الله علیه وآله) آخى بین اصحابه، فبقى رسول الله(صلى الله علیه وآله) وابوبکر وعمر وعلىّ(علیه السلام) فآخى بین ابى بکر وعمر، وقال لعلّى: انت اخى و أنا اخوک...»؛ (رسول خدا(صلى الله علیه وآله) بین اصحابش عقد اخوت بست. از میان آنان چهار نفر باقى ماندند: رسول خدا(صلى الله علیه وآله) و ابوبکر و عمر و على(علیه السلام); آن گاه بین ابوبکر و عمر عقد اخوت بست. و سپس بین خود و على(علیه السلام)، و خطاب به على(علیه السلام) فرمود: تو برادر من و من برادر تو خواهم بود...).
این حدیث را چهارده نفر از صحابه نقل کرده اند که از آن جمله: عمر بن خطاب، انس بن مالک، ابوذر غفارى مى باشند. همچنین از اهل سنت حدود چهل نفر از آنان در کتاب هاى خود این حدیث را آورده اند، از قبیل: ترمذى در «الجامع الصحیح»،(8) حاکم در «المستدرک على الصحیحین»،(9) احمد بن حنبل در «المسند»(10) و... .
گنجى شافعى مى نویسد: «هذا حدیث حسن، عال، صحیح، اخرجه الترمذى فی جامعه. فاذا اردت ان تعلم قرب منزلته من رسول الله(صلى الله علیه وآله) تأمّل صنعه فی المؤاخاة بین الصحابة، جعل یضمّ الشکل الى الشکل والمثل الى المثل فیؤلف بینهم الى ان آخى بین ابى بکر وعمر، وادّخر علیاً کنفسه واختصه بأخوّته. وناهیک بها من فضیلة وشرف»؛ (این حدیث حسن، عالى و صحیح است که ترمذى در جامعش نقل کرده است. و اگر خواستى که نزدیکى منزلت حضرت على(علیه السلام) را نزد رسول خدا(صلى الله علیه وآله) بدانى، در عملکرد رسول خدا(صلى الله علیه وآله) در عقد اخوت بین صحابه نظر کن که چگونه هم شکل را با هم شکل، و مثل را با مثل ضمیمه کرده و بین آن ها الفت برقرار نموده است، تا این که بین ابوبکر و عمر عقد اخوت بست، ولى على(علیه السلام) را براى خود اختصاص داد، و بس است تو را به این عمل از فضیلت و شرف براى حضرت على(علیه السلام)) (11).(12)