در تاریخ الیعقوبى آمده معاویه از قتل حجر بن عدی ابراز ندامت کرده و مى گفت : «پس از آن که حجر و یارانش را کشتم، دیگر خود را بردبار نمى شمارم». هم چنین تاریخ الطبرى از ابن سیرین نقل کرده: «معاویه هنگام مرگش خُرخُر مى کرد و مى گفت: اى حُجر! روز دادخواهىِ تو از من طولانى خواهد بود».

امام علی(ع) وقتی آمادگی حجر بن عدی در مبارزه با ضحاک و علاقه او به شهادت را دید، به او فرمود: خداوند، تو را از شهادت محروم ندارد.

در عصر امام حسین(ع) معاویه حکومت سلطنتى استبدادى تشکیل داده و چهره اسلام را وارونه ساخته بود. او از یک سو، سیاست فشار سیاسى و اقتصادى را در مورد مسلمانان آزاده و راستین اعمال مى کرد، و از سوى دیگر، با احیاى تبعیضهاى نژادى و رقابتهاى قبیله اى در میان قبائل، آنان را به جان هم مى انداخت، تا از جانب آنها خطری متوجه او نباشد. از سوى سوم، به کمک عوامل مزدور خود با جعل حدیث به حکومتش وجهه مشروع و مقبول مى بخشید. در اثر این سیاست، مسلمانان، تبدیل به افرادى ترسو، سازشکار، و ظاهر ساز گشته بودند.

نیروهای سپاه امام علی(ع) در جنگ نهروان به 68 هزار و دويست تن مى رسيد که چهل هزار مرد جنگجو و بقیه پسران تازه بالغ و آزادشدگان و بندگان بودند، و سپاه خوارج دوازده هزار تن بودند که در موقع جنگ به دو هزار و هشتصد تن بیشتر نمی رسیدند.

حُجْر بن عَدىّ از کسانی است که در سنین جوانى بود که به محضر پیامبر خدا درآمد و اسلام آوردد. دنیا گریزى، زهد، نمازگزارى و... از ویژگى هاى اوست. او در صفین و نهروان امام علی(ع) را همراهی نمود و از صحابه امام حسن(ع) بود. حجر از معاویه بیزارى مى جست و او را نفرین مى کرد، معاویه نیز از موضعگیرى او به ستوه آمده بود، دستور قتلش را صادر کرد و او را به سال 51 هجرى به شهادت رساند.