بعد از مرگ محمد بن کیا بزرگ امید، فرزند وى، حسن بن محمد معروف به حسن دوّم، به جاى پدر نشست. وى در هفدهم ماه رمضان سال 559 نمایندگان تمامى قلاع را فراخوانده و گفت که من حامل پیام جدیدى از امام غایب هستم. امام غایب شریعت و تکلیف را از دوش شما برداشته و شما را به قیامت رسانده است. وى بعد از ایراد خطبه اى عربى، از منبر پایین آمد، نماز عید خواند و دستور داد که در روز ماه رمضان سفره انداخته و همه افطار نمایند و آنرا عید قیامت نام نهاد. بعد از چندى حسن، خود را به عنوان امام مطرح ساخت.

حسن صباح در حدود سالهاى 495 تا 500 هجرى داعیانى به شام فرستاد. در حوالى سال 520 هجرى نزاریان شام قوت گرفتند. مهمترین داعى نزارى شام، راشدالدین سنان نام دارد. با فروپاشى دولت نزاریان در ایران، نزاریان شام ضربات روحى شدیدى را متحمل شدند. بیبرس، رئیس دولت ممالیک مصر به شام حمله کرد و توانست آنها را تحت سلطه خود درآورد. نزاریان شام بعد از دوره ممالیک با امپراطورى عثمانى کنار آمدند. بعد از مقام یافتن امام نزارى در هند، روابط نزاریان شام با امام خود رو به ازدیاد گذاشته و این روابط ادامه دارد.

محمدعلی بارفروشی از نخستین گروندگان به علی محمد باب و از حامیان او در مازندران بود و برای تبلیغ این فرقه در مازندران بسیار تلاش کرد. در ماجرای بدشت حضور داشت و پس از غائله ملاحسین بشرویه ای به او در قلعه شیخ طبرسی پیوست و ملاحسین او را به عنوان باب بعد از علی محمد اعلام کرد. بعد از سرکوب ملاحسین توسط مهدی قلی خان، دستگیر و به فتوای سیدالعلما اعدام شد.

پس از شکست اجتماع «بدشت»، عده ای از بابیان در انتظار دستور ملا حسین بشرویه ای، در مناطق مختلف خراسان و مازندران مقاومت می کردند. علی محمد شیرزای ، فرصت را برای قیام مناسب دانست و دستور حرکت از مشهد به مازندران را صادر کرد. ملا حسین و بابیان بعد از شکست در بابل به علی آباد رفته و در قلعه ای نزدیک مقبره شیخ طبرسی پناه گرفتند و سرانجام پس از چهار ماه محاصره، با تمام شدن آذوقه مجبور به تسلیم شدند و علما حکم به قتل آنها دادند. در این فتنه از جماعت بابیه، هزار و پانصد نفر هلاک شدند.

بعد از درگذشت حسن صباح، کیا بزرگ امید که مدتى رئیس قلعه لمسر در گیلان بود، به عنوان رئیس دولت نزارى از سوى حسن صباح منصوب شد. وى نیز مدیرى مدبّر بود و توانست راه حسن صباح را ادامه دهد. در زمان وى دژهاى دیگرى به تصرف اسماعیلیان درآمد و فعالیت دعوت در ایران، عراق، شام و حتى گرجستان پیگیرى شد. جنگ ها بین سلجوقیان و نزاریان ادامه داشت و هر از چندگاهى یکى از بزرگان سیاسى، نظامى یا علمى به وسیله نزاریان به قتل مى رسیدند.