بعد از مرگ محمد بن کیا بزرگ امید، فرزند وى، حسن بن محمد معروف به حسن دوّم، به جاى پدر نشست. وى در هفدهم ماه رمضان سال 559 نمایندگان تمامى قلاع را فراخوانده و گفت که من حامل پیام جدیدى از امام غایب هستم. امام غایب شریعت و تکلیف را از دوش شما برداشته و شما را به قیامت رسانده است. وى بعد از ایراد خطبه اى عربى، از منبر پایین آمد، نماز عید خواند و دستور داد که در روز ماه رمضان سفره انداخته و همه افطار نمایند و آنرا عید قیامت نام نهاد. بعد از چندى حسن، خود را به عنوان امام مطرح ساخت.

بعد از درگذشت حسن صباح، کیا بزرگ امید که مدتى رئیس قلعه لمسر در گیلان بود، به عنوان رئیس دولت نزارى از سوى حسن صباح منصوب شد. وى نیز مدیرى مدبّر بود و توانست راه حسن صباح را ادامه دهد. در زمان وى دژهاى دیگرى به تصرف اسماعیلیان درآمد و فعالیت دعوت در ایران، عراق، شام و حتى گرجستان پیگیرى شد. جنگ ها بین سلجوقیان و نزاریان ادامه داشت و هر از چندگاهى یکى از بزرگان سیاسى، نظامى یا علمى به وسیله نزاریان به قتل مى رسیدند.

در سال 487 هجرى المستنصر بالله خلیفه فاطمى از دنیا رفت و بحث بر سر جانشینى وى در درون کاخ فاطمیان درگرفت. حسن صباح که رئیس داعیان ایران بود، از نزار طرفدارى کرد و امامت المستعلى بالله را نپذیرفت و رابطه خود را با قاهره قطع نمود. حسن صباح نزار را امام نوزدهم اسماعیلیان ایران معرفى کرد و وقتى نزار به قتل رسید، قائل به امام مستور بعد از نزار شد و خود را حجت امام نامید. در حوالى سال 500 هجرى دو قلعه لمسر در نزدیکى الموت و قلعه شاهدز در اصفهان نیز به تصرف اسماعیلیان درآمد و قدرت آنان روزافزون شد.