آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

حسینعلی بهاء در کتابهای مختلفی و با تعابیری همچون «بیدار شدن به دست اراده الهی» یا «مبعوث شدن توسط خدا» و «نوری نزد من است که با دست اراده الهی روشن می گرد» و... ادعای رسالت و پیغمبری می کند. همچنین عباس افندی، پسر بهاءالدین پدرش را در رده انبیاء اولوالعزم و سرآمد و برتر از همه آنها می داند و میرزا ابوالفضل گلپایگانی برای بهاءالدین مقام ربوبیت قائل می شود و آن را به معنای شارعیت می داند.

حسینعلى بهاء در کتاب «اقدس» می گوید: «قل یا ملأ البیان لا تقتلونی بسیوف الاعراض، تاالله کنت نائماً ایقظنی ید ارادة ربّکم الرّحمن و امرنی بالنّداء بین الارض والسّماء لیس هذا من عندی لو انتم تعرفون»؛ (ای گروه بیان [پیروان کتاب بیان میرزا علی محمد باب] مرا با شمشیرهای اعراض به قتل نرسانید، سوگند به خدا خوابیده بودم که دست ارادۀ خداوند مهربان مرا بیدار کرد و امر کرد که بین زمین و آسمان ندا کنم، این (ادعا) از پیش خودم نیست؛ اگر شما بدانید). (1)
حسینعلى در کتاب "اقتدارات" خود نیز به پیامبرى خود اشاره کرده؛ آنجا که می گوید: «اى خدا من آنان را دعوت نکرده ام جز به چیزى که تو مبعوثم نموده اى؛ و اگر گفته ام بیایید به سوى من، نظرى نداشته ام، جز چیزى که تو به او ظاهر ساخته اى و مبعوثم کرده اى». (2)
و در کتاب "اشراقات"می گوید: اى پسر سلطان (ناصرالدّین شاه) جناب شما پیش از این مرا دیده بودید. یکى از مردان عادى بودم؛ و اگر امروز بیایى، مرا با نورى مى بینى که هیچ کس نمى داند چه کسی او را ظاهر ساخته، و یا آتشی مى بینى که کسى نمى داند چه کسى آن را افروخته است و لکن مظلوم (حسینعلى) مى داند و مى شناسد و مى گوید: «دست اراده خداوند که پروردگار جهانیان است او را روشن ساخته است...». (3)
"عباس افندى" در کتاب "مفاوضات"، چاپ لیدن، "على محمد باب" را، در ردیف پیامبرانى چون حضرت ابراهیم و حضرت موسى و حضرت عیسى و حضرت محمد(صلى الله علیه و آله) دانسته، و او را همانند آنها، داراى معجزاتى قلمداد کرده؛ و سپس او را با همه طمطراقش، مبشّر ظهور پدرش (بهاء) دانسته و پدرش (بهاء) را نیز در زمره آنها و افضل و اکمل همه آنها گفته است. (4)
میرزا ابوالفضل گلپایگانى، در اول فرائد خود در جواب سؤال شیخ الاسلام، پیغمبرى "باب" و "بهاء" را انکار مى کند و مى گوید: این ها مقام ربوبیّت را دارا بودند؛ و در آخر گوید: منظور از ربوبیّت، همان شارعیّت است.
با این که طبق مدارک بالا، حسینعلی با کمال صراحت ادعای پیغمبری می کند، علت چیست که ابوالفضل گلپایگانی، این مبلّغ سینه چاک "باب" و "بهاء"، این مطلب را انکار می نماید؟ وانگهی؛ اگر طبق گفتۀ خودش «ربوبیّت همان مقام شارعیت است»، آیا این سخن، همان اعتراف به شارعیت و پیامبر بودن آنها نیست؟ اینجاست که باز به یکی دیگر از تناقض گویی های این مزدوران پی می بریم. (5)