شفاعت خواهى از اولیاء خدا با شفاعت خواهى از بتها یکی نیست؛ زیرا اوّلاً: مشرکین بتها را عبادت مى کردند و شرک در عبادت داشتند. ثانیاً: علاوه بر شرک در عبادت شرک در ربوبیّت و مدبّریت هم داشتند و بتها را همه کاره و مستقل می دانستند. ولی در شفاعت خواهى: پیغمبر را انسان و مخلوقى از مخلوقات خدا مى داند و فقط مى گوید چون خداوند به او اذن شفاعت داده است من از او مى خواهم که مرا شفاعت کند.

تصوّر شیخ الاسلام وهّابیان این است که «إله» فقط به معنى «معبود» است، بنابراین جمله «لا إله إلاّ الله»، فقط ناظر به «توحید در عبادت» است، زیرا مشرکان جاهلى توحید در خالقیّت و رازقیّت و ربوبیّت را قبول داشتند و تنها مشکل آنها عدم توحید در عبادت بود. اما آنچه از آیات قرآن استفاده می شود این است که: «إله» فقط  به معنى معبود نیست، بلکه گاه به معنى «خالق» و گاه به معنى «ربّ» نیز استعمال مى شود و مشرکان فقط  در «عبادت» گرفتار شرک نبودند، بلکه در امر «خالقیّت» و «ربوبیّت» نیز مشرک بودند.

حسینعلی بهاء در کتابهای مختلفی و با تعابیری همچون «بیدار شدن به دست اراده الهی» یا «مبعوث شدن توسط خدا» و «نوری نزد من است که با دست اراده الهی روشن می گرد» و... ادعای رسالت و پیغمبری می کند. همچنین عباس افندی، پسر بهاءالدین پدرش را در رده انبیاء اولوالعزم و سرآمد و برتر از همه آنها می داند و میرزا ابوالفضل گلپایگانی برای بهاءالدین مقام ربوبیت قائل می شود و آن را به معنای شارعیت می داند.

 حقیقت شرک آن است که کسى را همتاى خدا در خالقیّت و مالکیّت و ربوبیّت و عبادت بدانیم. ولى اگر بگوییم حضرت مسیح(ع) بیماران غیر قابل علاج را به اذن خدا شفا مى داد، و مردگان را به اذن خدا زنده مى کرد،شرک نیست.  بنابراین اگر از پیامبر اکرم(ص) و بعضى از بندگان صالح خدا چنین امورى را به «به اذن خدا» تقاضا کنیم، نه تنها شرک نیست، بلکه عین توحید است. تعجّب است چگونه پیشوایان وهّابى هرگونه درخواست از بندگان صالح خدا را که جز به اذن خدا کارى نمى کنند بر خلاف صریح قرآن شرک دانسته اند ؟!