میرزا بهاء می گوید: برای تکفین میّت، از پنج پارچه حریر یا پنبه استفاده شود و در صورت عدم استطاعت، به یکی از آنها، اکتفاء کند. حرام است بر شما حرکت دادن میت به محلی که بیش از یک ساعت راه فاصله دارد و باید میت را در مکان نزدیکی دفن کنید. البته او نگفته اگر این کار حرام است، پس چرا جنازه سیّد باب را از تبریز به تهران و سپس به عکّا برده و دفن نمودند؟

ملاحسین از شاگردان سیدکاظم رشتی و از نخستین کسانی است که مرید علیمحمد باب شد و از وی لقب «باب الباب» را دریافت کرد. او بعد از تبلیغ  بابیت در خراسان از سوی علما و مردم طرد شد و در مازندران سرگردان بود تا این که به بابل حمله کرد اما به هدف خود که کشتن سیدالعلماء بود نرسید. وی سرانجام توسط مهدی قلی خان که از تهران مأمور سرکوب او شده بود، کشته شد.

حسینعلی بهاء در سال 1233 قمری در تهران به دنیا آمد. او به متصوفه علاقه داشت و به سلک آن ها درآمد. پس از ادعای بابیت توسط علی محمد باب، از مبلغان او گشت و پس از تبعید به ادرنه با برادرش صبح ازل که از طرف محمدعلی باب، به رهبری بابیه منصوب شده بود اختلاف پیدا کرد و مدعی شد بابیه منسوخ گشته و او همان شخص موعود است و سرانجام ادعای الوهیت کرد. وی با گرفتن وجوهات مختلف برای خود اموالی فراهم کرد و برای بقای آن،  نیابت را به فرزندانش وصیت کرد و قبر خود را قبله مراسم مذهبی بهائیان اعلام کرد.