آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

قرآن در بیان پاداش مومنان می فرماید: «اما کسانى که ایمان آورده اند و عمل صالح انجام داده اند، در بهترین و سرسبزترین باغ هاى بهشت جاى دارند». در حقیقت باغ های سر سبز بهشت پاداش مومنان صالح العمل می باشد و بالاتر از آن، به مقام قرب پروردگارشان می رسند. اما پر واضح است که مومنان گنهکاری که مشمول عفو خداوند شده اند، وارد بهشت می شوند اما جایگاه متفاوتی دارند.

قرآن کریم در آیه 22 سوره «شورى» به بیان «پاداش مؤمنان» پرداخته، مى فرماید: (اما کسانى که ایمان آورده اند و عمل صالح انجام داده اند، در بهترین و سرسبزترین باغ هاى بهشت جاى دارند)؛ «وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ فِی رَوْضاتِ الْجَنّاتِ».
«رَوْضات»، جمع «روضة» به معنى محلى است که آب و درخت فراوان دارد، لذا به باغ هاى خرم و سرسبز «روضة» اطلاق مى شود، از این تعبیر به خوبى استفاده مى شود که، باغ هاى بهشت متفاوت است و مؤمنان صالح العمل، در بهترین باغ هاى بهشت جایشان است، و مفهوم این سخن این است که مؤمنان گنهکار، هنگامى که مشمول عفو خدا شوند، به بهشت راه مى یابند، هر چند جاى آنها در «روضات» نیست.
اما فضل الهى، درباره مؤمنان صالح العمل، به همین جا ختم نمى شود، آنها چنان مشمول الطاف او هستند که (هر چه بخواهند نزد پروردگارشان براى آنها فراهم است)؛ «لَهُمْ ما یَشاؤُنَ عِنْدَ رَبِّهِمْ».
و به این ترتیب، هیچ موازنه اى بین «عمل» و «پاداش آنها» وجود ندارد، بلکه پاداششان از هر نظر نامحدود است؛ چرا که جمله «لَهُمْ ما یَشاؤُن» گویاى همین حقیقت است.
و از آن جالب تر، تعبیر «عِنْدَ رَبِّهِم»؛ (نزد پروردگارشان) مى باشد، که بیانگر لطف بى حساب خداوند، درباره آنها است، چه موهبتى از این بالاتر که به مقام قرب خدا راه یابند؟ همان گونه که درباره «شهداء» مى گوید: «بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ» درباره مؤمنان صالح العمل نیز مى فرماید: «لَهُمْ ما یَشاؤُنَ عِنْدَ رَبِّهِمْ».
بى جهت نیست، که در پایان آیه مى گوید: (این است فضل بزرگ)؛ «ذلِکَ هُوَ الْفَضْلُ الْکَبِیرُ».
شرح نعمت هاى بهشتى در بیان نمى گنجد، براى ما زندانیان جهان ماده قابل تصور نیست که بدانیم در جمله: «لَهُمْ ما یَشاؤُنَ عِنْدَ رَبِّهِمْ»، چه مفاهیمى گنجانیده شده؟ مؤمنان چه چیزها مى خواهند؟ و در جوار قرب خداوند چه الطافى یافت مى شود؟
اصولاً هنگامى که خداوند بزرگ، چیزى را به عنوان «فضل کبیر» توصیف کند، پیداست به قدرى عظمت دارد که هر چه فکر کنیم از آن بالاتر است.
و به تعبیر دیگر، این بندگان خالص، کارشان به جائى مى رسد، که هر چه اراده کنند، فراهم مى شود، یعنى پرتوى از قدرت بى پایان پروردگار که: «إِنَّما أَمْرُهُ إِذا أَرادَ شَیْئاً أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ» (1) در وجودشان پیدا مى شود، چه فضیلت و موهبتى از این بالاتر؟ (2)