درباره وجه تسمیه ماه رمضان به «شهر الله» می توان گفت: چون در اين ماه «صوم الله» مطرح است و روزه مال خداست و اين ماه، ماه روزه است، ماه رمضان را «شهر الله» مي ‏نامند. در روايتی فرموده ‏اند: «نگوييد رمضان آمد، رمضان رفت، بگوييد: ماه رمضان آمد و ماه رمضان رفت؛ زيرا رمضان اسمی از اسماي مبارك خداي سبحان است». اگر انسان در شهر الله، به لقاء الله نرسد، به باطن روزه نرسيده؛ بلكه روزه‏ ای در سطح طبيعت گرفته است، پاداشی هم كه به او مي رسد در همان سطح خواهد بود.

در مورد «قناعت» سعدی حکایت کرده که: «از حاتم طائی پرسیدند بلندهمت تر از خود دیده ای؛ گفت میهمانی بزرگی ترتیب دادم و به صحرا رفتم. از خاركنى پرسیدم چرا به مهمانى حاتم نرفتی؟ گفت: هر كه نان از عمل خویش خورد *منّت از حاتم طائى نبرد». در حکایت دیگر آمده: «شبی با بازرگانی با بار تجاری بزرگی همراه شدم که تا صبح حرص دنیا خورد و حرف های پریشان زد؛ بعد مرا گفت که سخنی بگویم؛ گفتم: آن شنيدستى كه در اقصاى غور* بار سالارى بيفتاد از ستور* گفت چشم تنگ دنيا دوست را * يا قناعت پر كند يا خاك گور».

طبرى از على(ع) نقل مى کند: «وقتی آیه انذار بر پیامبر(ص) نازل شد، حضرت به من فرمود: ...طعامی درست کن و بنى عبدالمطلب را جمع کن تا آنچه را به آن مأمور شده ام ابلاغ کنم. روز میهمانی ایشان فرمود: کدام یک از شما مرا در رسالتم کمک می کند تا برادر و وصىّ و جانشین من باشد؟ همگى سکوت کردند. ولى من که سنّم از همه کمتر بود اجابت کردم، بعدپیامبر فرمود: همانا این شخص برادر و وصّى و جانشین من در میان شما است. پس به دستورات او گوش داده و او را اطاعت کنید...».