امام علی(ع) در ارتباط با آثار تقوی می فرماید: «تقوا توشه سفر آخرت و پناهگاهی در برابر عذاب است، دوستان خدا را از ارتكاب گناه باز داشته و قلبهايشان را قرين خشيّت ساخته است. آنها در طريق عبودیت مشقت را به جاى راحتى پذيرفته اند، پایان زندگى را نزديك دانسته و در انجام اعمال نيك شتاب دارند، و آرزوهاى طولانی را دروغ مى شمرند». در واقع آنان براى نجات از گناه و انجام مسئوليت ها، از آسايش چشم مى پوشند، زیرا معتقدند تحمل ناراحتيهاى اين جهان سبب آرامش و آسايش جاودان آنها در آخرت مى شود.

امام علی(ع) در «نهج البلاغه» مى فرمايد: «زاد و توشه برگيريد كه بهترين زاد و توشه تقواست. با اعمال نيك، بر مرگ پيشی گيريد! [و قبل از آنكه مرگ فرصت را بگيرد ذخاير بزرگى از اعمال نيك فراهم سازيد] با چيزى كه از دستان مى رود چيزى را كه براى شما جاودان مى ماند، خريدارى كنيد و [از دنيا] كوچ كنيد! كه به شدّت براى كوچ دادن شما، اقدام شده است. آماده مرگ باشيد كه بر شما سايه افكنده است و از كسانى باشيد كه آنها را بانگ زدند و بيدار شدند و دانستند كه دنيا سراى ابدى نيست؛ لذا آن را با سراى آخرت مبادله كردند».

«صبر» در اسلام نوعى فرهنگ و دانش است و در قرآن و احادیث مورد توجه زياد قرار گرفته و بسیاری از خيرات و درجات الهی منوط به صبر دانسته شده است. حتی خداوند در چندین جا پیامبر(ص) را توصیه به صبر می کند. خود پیامبر(ص) نيز صبر را نصف ايمان دانسته و امام صادق(ع) نيز صبر را نسبت به ايمان به منزله سر نسبت به بدن معرفي كرده است. علماء نيز نصف ایمان را صبر و نصف دیگر را یقین می دانند.