براى علاج «غضب»، علماء اخلاق و روان پزشكان امور علمى و عملى را ذكر كرده اند، مانند اینکه انسان به مفاسد غضب فكر كند كه موجب هتك حرمت، قتل، کینه توزی، حسد و ... مى شود که هر يك از این مفاسد براى هلاكت انسان كافى است؛ یا در ابتداى عصبانیت نفس را منحرف نماید، مثلا از آن مکان برود يا تغيير حالت دهد، اگر نشسته است برخيزد و بالعکس يا به ذكر خداوند مشغول شود. البته براى معالجه اساسى غضب بايد ريشه غضب مثل عُجب، تكبر، لجاجت، حُبّ نفس و ... را پیدا كرده و با آن مبارزه نمود.

«قوه غضبیه» يكى از نعمت هاى بزرگ الهى است که می تواند انسان را به عالم ملكوت پرواز دهد؛ اما آنچه مذمت شده، جنبه افراط غضب است. از جاهائى كه شيطان بسيار به انسان نزديك مى شود حال عصبانیت است، پس در اين حال انسان نه تصميم بگيرد و نه عملى انجام بدهد؛ زیرا هر دو شيطانى است. امام علی(ع) می فرماید: «متقین خشم خود را کنترل می کنند»؛ چون غضب، ايمان را فاسد مى كند و موجب می شود انسان تجلی گاه جهنم شود و کنترل خشم باعث باز داشتن خشم خدا می شود.

امام حسین(ع) در زمان خلفای سه گانه، به سبب شخصیت  و نسب ممتازش، مورد احترام دستگاه خلافت بود، تا آن جا که خلفا، انتقادات سخت آن حضرت را تحمل می کردند. آن حضرت در مسیر هدایت مسلمین و دفاع از مظلومان، حضور سازنده ای در جامعه داشت. امام در ماجرای تبعید ابوذر به ربذه، با وجود منع عثمان از بدرقه ابوذر، به هراه پدر و برادرش در مراسم بدرقه ابوذر حاضر شد، و خلیفه سوم نیز با وجود عصبانیت، حرمت امام را حفظ کرد.

«حلم» به معنی ثابت بودن در امور است؛ که جزء فضیلت ها و صفات حمیده و نشانه عقل می باشد. انجام هر عملی در حالت عصبانیت باعث پشیمانی می شود. امام علی(ع) به قنبر فرمودند: «دشنام دهنده ی خود را از روى بى اعتنائى رها كن تا پروردگار را خشنود و شيطان را غضبناك و دشمنت را عقوبت نمایی. قسم به خدائى كه دانه را شكافت و انسانها را خلق كرد، مؤمن راضى نمى كند پروردگارش را به مثل حلم و ناراحت نمى كند شيطان را به مثل سكوت و احمق و نادان هم عقوبت نمى بينند به مثل سكوت».