آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام حسین(ع) در زمان خلفای سه گانه، به سبب شخصیت  و نسب ممتازش، مورد احترام دستگاه خلافت بود، تا آن جا که خلفا، انتقادات سخت آن حضرت را تحمل می کردند. آن حضرت در مسیر هدایت مسلمین و دفاع از مظلومان، حضور سازنده ای در جامعه داشت. امام در ماجرای تبعید ابوذر به ربذه، با وجود منع عثمان از بدرقه ابوذر، به هراه پدر و برادرش در مراسم بدرقه ابوذر حاضر شد، و خلیفه سوم نیز با وجود عصبانیت، حرمت امام را حفظ کرد.

امام حسین(علیه السلام) به سبب شخصیّت ممتاز و نسب برجسته اش، در زمان خلفاى سه گانه مورد احترام دستگاه خلافت بود، تا آنجا که انتقادات سخت آن حضرت را تحمّل مى کردند و سعى در حفظ حرمت وى داشتند.

در برخى از کتب اهل سنّت آمده است که: روزى خلیفه دوم بر منبر، خطابه مى خواند که حسین(علیه السلام) خطاب به وى فرمود: «از منبر پدرم فرود آى و بر منبر پدر خویش بنشین!». عمر با خونسردى پاسخ داد: «پدرم که منبرى ندارد!». آنگاه حسین(علیه السلام) را در کنار خویش نشاند (و به او اظهار محبت کرد).(1)

همین ماجرا با تفاوت هایى در کتب شیعه نیز نقل شده است.(2)

در زمان عثمان نیز، در چند ماجرا حضور امام حسین(علیه السلام) ثبت شده است که هر کدام به گونه اى نشان احترام و عظمت آن حضرت میان عموم مسلمانان و مراعات حریم آن حضرت از سوى دستگاه حاکمیّت بود.

امام حسین(علیه السلام) همراه پدر بزرگوارش امیرمؤمنان(علیه السلام) و برادر ارجمندش امام حسن(علیه السلام) در مسیر هدایت مسلمین و دفاع از مظلومان حضور سازنده اى داشت و گاه خشم خلیفه سوم را بر مى انگیخت، ولى به هرحال، از روى ناچارى حرمتش را مراعات مى کردند.

در ماجراى بدرقه ابوذر ـ آن هنگام که عثمان وى را به سرزمین ربذه تبعید کرد و همگان را از بدرقه و همراهى ابوذر ممنوع ساخت ـ امام حسین(علیه السلام) همراه پدر و برادرش در مراسم بدرقه حاضر شدند و سخنانى با این مضمون براى تقویت ابوذر و تسلاّى خاطر وى بیان کرد؛ فرمود: «عموجان! خداوند تواناست که این اوضاع را دگرگون سازد و هر روز در کار تازه اى است. این گروه دنیاى خویش را از تو دریغ داشتند و تو دین خود را از (دستبرد) آنان بازداشتى! پس چقدر تو از دنیاى آنان بى نیازى; ولى آنان به دین تو سخت نیازمندند، صبر پیشه کن! چرا که خیر در صبر و شکیبایى است و شکیبایى نشانه شخصیّت است».(3)

امام حسین(علیه السلام) به وظیفه خویش ـ بدون توجّه به تهدیدات مخالفان ـ عمل مى کرد و در عین حال مورد تعرّض دستگاه خلافت قرار نمى گرفت، آنگونه که ابوذر و عمّار و عبداللّه بن مسعود، مورد تعرّض و ضرب و شتم عثمان و عمّال وى قرار گرفتند، زیرا افکار عمومى سخت با این کار مخالف بود.(4)