اولا: آیات زیادی از قرآن، اهل کتاب را به اسلام آوردن دعوت و تشویق و بلکه الزام کرده است و همچنین آنان را به خاطر اسلام نیاوردنشان، کافر و فاسق و مشمول لعن الهی خوانده است. بنابراین آنها را به رسمیت و مشروعیت و حقانیت نشناخته است.
ثانیا: این آیه در مقام منّت گذاری و رفع عسر و حرج از مسلمانان نازل شده است؛ زیرا با اهل کتاب روابط تجاری و اجتماعی تنگاتنگ دارند. قبل از سوره مائده منع شرعى وجود داشته، و سوره مائده که در مقام منّت‏ گذارى و تخفیف است دلالت دارد بر اینکه آن منع قبلى به منظور تخفیف برداشته شده است؛ پس آیه ربطی به پلورالیسم ندارد.

قرآن به مردم با ايمان دستور مى ‏دهد كه از «طيّبات» اموال خود انفاق كنند. «طيّبات» هم به پاكيزگى ظاهرى و مادّى و هم به پاكيزگى معنوى و باطنى اطلاق مى ‏گردد؛ يعنى، اموالى را می توان انفاق كرد كه هم خوب و مفيد باشد و هم خالى از هر گونه شبهه و آلودگى به حرام. اگر اموال پست و كم ارزش را انفاق كنيم، اين كار هم توهين به مقام پروردگار است و هم تحقير نيازمندان و آزرده ساختن روح آنهاست. پس بايد در راه خدايى انفاق كرد كه‏ نيازى به انفاق ما ندارد و اوست كه اين نعمت ها را در اختيار ما قرار داده است.

خداوند در قرآن می فرماید: «به خاطر ظلمى كه از يهود صادر شد، و نيز به خاطر سنگ اندازی های آنان در راه خدا، بخشى از چيزهاى حلال را كه بر آنها حرام كرديم، به خاطر ربا گرفتن، در حالى كه از آن نهى شده بودند؛ و خوردن اموال مردم به شیوه باطل؛ و براى كافران آنها، عذاب دردناكى آماده كرده ايم». در واقع خداوند بر اساس دلایلی برخی حلال ها را بر قوم یهود حرام نمود، همانند: نخست ستمى كه اينها بر خود و ديگران روا مى داشتند. آنان از راه های حرامی مانند ربا خوارى، كم فروشى و تقلّب در معامله ارتزاق مى نمودند.

واژه «طیبات» در قرآن در مضامين متعددی به كار رفته است؛ همانند وصف انسان هاي پاكدامن. خداوند می فرماید: «زنان پاك از آنِ مردان پاك، و مردان پاك از آنِ زنان پاك اند». در واقع طيبات وصف زنان پاك، و طيبون وصف مردان پاكدامن است. هم چنین در توصیف سخن از واژه طیب استفاده کرده و می فرماید: «به سوى سخنان پاكيزه هدايت مى شوند». از سويي در توصیف زمين هاي پاکیزه می فرماید «سرزمين پاكيزه گياهش به فرمان پروردگار مى رويد». هم چنین خداوند زندگانی و غذاهای پاکیزه را در ردیف طیبات ذکر کرده است.

قرآن به مردم با ايمان دستور مى‌ دهد كه از «طيّبات» اموال خود انفاق كنند. «طيّبات» هم به پاكيزگى ظاهرى و مادّى و هم به پاكيزگى معنوى و باطنى اطلاق مى‌ گردد؛ يعنى، اموالى را می توان انفاق كرد كه هم خوب و مفيد باشد و هم خالى از هر گونه شبهه و آلودگى به حرام. اگر اموال پست و كم ارزش را انفاق كنيم، اين كار هم توهين به مقام پروردگار است و هم تحقير نيازمندان و آزرده ساختن روح آنهاست. پس بايد در راه خدايى انفاق كرد كه‏ نيازى به انفاق ما ندارد و اوست كه اين همه نعمت ها را در اختيار شما گذارده است.