امام علی(ع) درباره «ناپايداري دنیا» می فرماید: «شما در اين جهان هدفى هستيد كه تيرهاى مرگ به سوى شما پرتاب مى شود، همراه هر جرعه اى، بيم گلوگير شدن است، و با هر لقمه اى، امكان گرفتن راه نفس وجود دارد. به هيچ نعمتى از دنيا نمى رسيد جز اينكه نعمت ديگرى را از دست مى دهيد. هيچ كس از شما يك روز عمر نمى كند، مگر اينكه از مجموعه حياتش كاسته شود، و غذايى بر او افزوده نمى گردد، مگر اينكه به همان اندازه از روزيش كم شود، هيچ اثرى از او زنده نمى شود، جز اينكه اثر ديگرى از او بميرد، و چيزى براى او تازه نمى شود، مگر اينكه تازه اى از او كهنه گردد».

از وظایف مهم علماء عمل کردن بر طبق علم خود است. پیامبر(ص) می فرماید: «علماء دو دسته اند: دسته اى كه به علمشان عمل مى كنند و اينها اهل نجاتند و دسته اى كه بر طبق علم خود عمل نمى كنند، اين گروه دچار هلاكت و نابودى شده و...» در روايت آمده است که «حاکم ظالم و عالم فاجر، شدیدترین عذاب را می بینند»، همچنین آمده است: «آتش افروز جهنم ... عالمى است كه دين خود را به دنيا فروخته است».

«نفدت» از مادّه «نَفَد» (بر وزن حسد) و «نفاد» به طورى كه از لسان العرب و مفردات استفاده مى شود به معناى فنا و نابودى است.

روايات اسلامى، آرزوهاى آميخته با خيال پردازى و دور از واقع بينى را عامل غفلت، کوری بصیرت، نابودی عمل، گمراهی و فریب، منشاء شرّ و ... می دانند. امام على(ع) درازی آرزو را در کنار هوای نفس از خطرناكترين چيزها می داند كه از آنها بر امت می ترسد؛ زیرا درازى آرزوها آخرت را به فراموشى مى سپارد. همچنین آن حضرت آرزوهای دراز را عامل کوری چشم بصیرت معرفی می کند. ایشان در حدیث دیگری این گونه آرزو ورزی را محمل پدید آمدن شرّ و فساد می داند.