مدعای حدیث ضحضاح اینست که: پیامبر(ص)، با شفاعت خویش ابوطالب را که به سبب کفر در درکات اسفل جهنّم جای داشت، از سخت‌ ترین جاى جهنم خارج و به «ضحضاح» مى‌ برد. این مدّعا مخالف نص صریح قرآن است؛ چرا که اولا: قرآن در سوره فاطر، آیه 36 و بقره، آیه161و162 تخفیف عذاب را برای کافرانی که وارد جهنّم می شوند رد می کند. ثانیا: قرآن در سوره مدثر،آیه45 تا 48 و سوره غافر،آیه18 وسوره مریم،آیه86 و 87 شفاعت را برای کافران نفی می کند

مدّعای حدیث ضحضاح مخالف با سنّت پیامبر است؛ زیرا سنّت نبوى صراحت دارد بر اینکه شفاعت مخصوص کسانى است که ایمان به خداى عزوجل دارند که شامل مشرکین و کفار نمى شود، در حالی که ادّعای حدیث ضحضاح اینست که ابوطالب به سبب مرگ در حال کفر در درکات اسفل جهنّم جای داشت. امّا با شفاعت پیامبر(ص) به ضحضاح (گودالی از آتش) آورده شد.

مخالفین برای اثبات کفر ابوطالب(ع) به روایات ضعیف و ادّله واهى تمسک کرده‌اند که حتی بر مبناى اهل سنّت در رجال و حدیث، قابل استناد و صحیح نیستند، مانند: روایتی که بخاری آورده که در سند آن: 1-سفیان ثورى است. وى مدلّس است و علاوه بر تدلیس، از دشمنان رسول خدا(ص) روایت نقل می کند. 2 ـ عبد الملک بن عمیر است که رجالیون می گویند: او جدًا ضعیف است.