برخی با طرح نظریه «دهکده جهانی»، می گویند: زمان آن رسیده که بیش از تعصّبات دینی به اصول پذیرفته شده جهانی فکر کنیم و نسبت به دین «تسامح» و «تساهل» داشته باشیم، چرا که اصول حاکم در بیرون از مرزهای جغرافیایی بر ما تأثیر گذاشته و ما مجبور به پذیرش آن هستیم. در واقع با فرض تحقق «دهکده جهانی»، هیچ انسان عاقلی بی قانونی را در این دهکده نمی پسندد، حال این قوانین بر چه مبنایی است؟ از سویی قرآن در ارتباط با جهانی شدن، می فرماید: «بیایید به سوی سخنی که میان ما و شما یکسان است، جز خداوند یگانه را نپرستیم».

در جوامع غربی، «نوگرایی» با اصلاح گرایی دینی و گریز از دین و معنویت و نیز جدایی دین از زندگی و سیاست آغاز شد. لکن پس از طی چندین سده و عبور از بیراهه های «لیبرالیسم»، «سکولاریسم» و ... ثابت شد که «مدرنیسم» نمی تواند جایگزین مناسبی برای دین و گرایش های معنوی باشد. در واقع رواج مفاسد اخلاقی و جنسی، از هم پاشیدگی نظام خانواده و افزایش نوجوانان و جوانان خیابانی رانده شده از کانون خانواده و نظایر آن، از جمله رویدادهای ناگواری است که بر اثر بی توجّهی به دین و معنویت در جوامع غربی شکل گرفته است.

کم کردن اعتبار دین مسیح بواسطه عملکرد سوء اربابان کلیسا در دوران حاکمیت و آمیختگی دیدگاه های رهبران کلیسا با هواهای نفسانی عامل طرح این نظریه شد و بازتاب نظریه سیاسی لیبرالیسم در پلورالیسم به سبب شخصی شدن دین، اسباب شکوفایی پلورالیسم دینی را فراهم ساخت. از سویی ارتباط مردم جهان با یکدیگر و تفاهم ادیان، مبارزه با الحاد و بی دینی، افول معنویت در غرب و جلوگیری از خونریزی بین ادیان، و... از عوامل دیگر شکل گیری پلورالیسم دینی می باشد.

دیدگاه «هستی شناسی» از جهت اعتقاد به مخلوق بودن هستی یا تصادفی بودن آن، غایتمندی و در مرزبندی آزادی تأثیر بسزایی دارد. از این رو در فلسفه «لیبرالیسم»، تدبیر هستی بر عهده انسان است و خداوند نقش ربوبیت ندارد. لذا برای یافتن مبنای آزادی مستقیماً به سراغ قوانین بشری می روند از این رو هیچ مبنای قدسی دخالت ندارد. اما درهستی شناسی اسلامی، خداوند خالق، رب و مدبر جهان است، و نیاز جهان در تربیت، تدبیر و هدایت را به آنان اعطا می کند. از این رو آزادی انسان نیز بر اساس «مشیت حکیمانه» هدایت و مرزبندی می شود.