«صوفیه» بدعتهای زیادی در دین ایجاد کرده اند که بخشی از آنها عبارت است از: 1. چون خود را اهل طريقت مى پندارند، اعتناى چندانى به مسائل شرعى ندارند. 2. گرفتار تفسير به رأى در كتاب و سنت اند. 3. «مرشد» خود را واجب الاطاعه شمرده و كرامات دروغين زيادى براى او قائلند. 5. بسيارى از آنها هر مذهبى را راهى به سوى خدا مى پندارند. 6. از مهمترين انحرافات آنها این است كه مجموعه موجودات عالم را يك چيز و خدا را عين آن مى دانند و بت پرستى را نيز نوعى خداپرستى به حساب مى آورند.

کم کردن اعتبار دین مسیح بواسطه عملکرد سوء اربابان کلیسا در دوران حاکمیت و آمیختگی دیدگاه های رهبران کلیسا با هواهای نفسانی عامل طرح این نظریه شد و بازتاب نظریه سیاسی لیبرالیسم در پلورالیسم به سبب شخصی شدن دین، اسباب شکوفایی پلورالیسم دینی را فراهم ساخت. از سویی ارتباط مردم جهان با یکدیگر و تفاهم ادیان، مبارزه با الحاد و بی دینی، افول معنویت در غرب و جلوگیری از خونریزی بین ادیان، و... از عوامل دیگر شکل گیری پلورالیسم دینی می باشد.

«پلورالیسم» از واژه «پلورال» گرفته شده که در لغت به معنی تعدد و تکثر است. اما «پلورالیسم» در اصطلاح  دارای معانی متعدّد و گوناگونی است که شایع ترین معنی آن تعدّد و تکثر ادیان حق می باشد. از این رو «پلورالیسم» را باید آیین کثرت گرایی نامید، که بین معانی لغوی و اصطلاحی آن نوعی مناسبت وجود دارد.

«پلورالیسم» نخست توسط «هرمان توتسه» فیلسوف و طبیعی دان آلمانی مطرح شد. او معتقد بود هر چند اشیای عالم متکثّرند، اما مستقل نبوده و با یکدیگر پیوند دارند. این نظریه در ادامه به تعدد ادیان حق رسیده، و «یانیس بسکیونون» اسقف اعظم ارتدکس، در جهت رشد نظریه پلورالیسم، معذوریت پیروان جاهل ادیان غیر مسیحی را اعلام کرد. سپس این نظریه وارد جهان عرب و شبه قاره هند شد و توسط «حسن حنفی» و «نصر حامد ابوزید» تبیین و بسط یافت. ورود این نظریه در ایران به نیم قرن قبل بر می گردد که با عنوان صراط های مستقیم گسترش یافت.