برخی می گویند: نحوه گرفتن «جزیه» تحقیرآمیز است؛ زیرا قرآن می فرماید: «... تا زمانی که با خضوع و تسلیم، جزیه را به دست خود بپردازند». لکن علامه طباطبایی(ره) می فرماید: «کلمه صِغَر به کسر صاد و فتح غین، به معنی کوچک و صغیر است. لکن صَغَر به فتح صاد و غین، به معنی ذلّت خواهد بود. و قرآن آن را درباره اهل کتاب استعمال کرده، و منظور از ذلّت ایشان، قبول سنت اسلامی و تسلیم آنان در برابر حکومت عادلانه اسلام است. نه این که مسلمین و یا حاکمان اسلامی به آنان توهین کنند؛ زیرا این معنی با وقار اسلامی سازگاری ندارد».

جنايات و مفاسدى كه حكومت «بنى اميّه» در اسلام به وجود آورد فراوان است. انحراف خلافت اسلامى از مسير صحيح خود و تبديل آن به سلطنت، ترويج عقيده جبر در ميان مسلمانان، به شهادت رساندن پيشوايان و شخصيت هاى بزرگ اسلامى همچون امام حسن(ع) و امام حسين(ع) و زيد بن على بن الحسين(ع) و حُجر بن عُدى، تخريب كعبه معظّمه و مسجد الحرام در زمان يزيد به وسيله منجنيق، سلب امنيّت از مردم، شكنجه و تحقير امّت اسلامى از طريق داغ نهادن بر صورت و گردن برخى از شيعيان تنها بخشي از جنايات بني اميه بود.

پندار دلالت آخرین آیه سوره «کافرون» که مى گوید: «آئین شما براى خودتان و آئین من براى خودم»، بر مفهوم «صلح کل» و اجازه به مشرکین برای باقی ماندن بر آئینشان، پنداری بسیار بى اساس است. زیرا لحن آیات به خوبى نشان مى دهد این تعبیر نوعى تحقیر و تهدید است، یعنى آئین شما ارزانى خودتان باد و به زودى عواقب نکبت بار آن را خواهید دید. شاهد گویاى این مطلب، صدها آیه قرآن مجید است که شرک را در تمام اشکالش مى کوبد، از هر کارى منفورتر مى شمرد و گناهى نابخشودنى مى داند.

عبدالله بن عمر با على(ع) بیعت نکرد و از مسائل سیاسى و اجتماعى کناره گیرى نمود. امّا شیوه او در روزگار خلفاى اول و دوم چنین نبود، همچنان که پس از على(ع) نیز با معاویه، یزید و عبدالملک بیعت کرد. او شبانه با عبدالملک بیعت کرد تا یک شب هم بدون امام و پیشوا نمانَد!! او در اواخر عمر با تأسّف مى گفت: من بر هیچ چیز جزء یاری نکردن علی(ع) تأسّف نمى خورم.