ایشان در این باره می فرماید: «به اهل خير نزديك شو تا از آنها شوى و از اهل شرّ دور شو تا از آنها جدا گردى». در واقع امام(ع) همانند قرآن آثار مجالست و همنشينى را غير قابل انكار می داند؛ زیرا همنشينى با نيكان انسان را خوشبخت كرده و معاشرت با بدان انسان را بدبخت می کند، از این رو بهترين راه شناخت شخصيت پیچیده انسان، همنشينانِ اوست، همان گونه كه امام(ع) در حديثی می فرماید: «اگر حال كسى بر شما مشتبه شد و دين او را نشناختيد به همنشينان او نگاه كنيد».

معاويه دستور داده بود که دست چند دزد را قطع کنند، نفر آخر از او درخواست بخشش کرد. معاويه گفت: وقتى دست رفقايت را قطع كردم، با تو چه رفتاری داشته باشم؟ مادر دزد گفت: این را هم جزء گناهانى قرار ده كه از آن توبه خواهى كرد و او را رها كن؛ پس معاويه رهايش كرد و اين حدّ از حدودی بود كه در اسلام ترك مى شد.

ابن عساكر حدیث مرفوعی را از انس بن مالك نقل کرده که: هر كس دوست دارد به ابراهيم(ع) در رفاقتش نگاه كند پس به بخشندگی ابوبكر بنگرد، و هر كه دوست دارد به نوح در نيرومندى اش نگاه كند پس به شجاعت عمر بن خطّاب بنگرد. ابن عساکر می گوید: اين حديث، غريب و نامأنوس است و در سند آن افرادی ناشناخته وجود دارند، پس اين حديث به جعلى بودن نزديكتر است تا به ضعيف بودن.