عثمان به حارث ـ برادر مروان و داماد خلیفه ـ سیصد هزار درهم داد و شترانى که به عنوان زکات به عثمان رسید را به او بخشید و جایى از بازار مدینه که مهزون نامیده مى شد و یک دهم بازار مدینه بود و توسط پیامبر(ص) وقف مسلمین شده بود، به او واگذار کرد.

یکی از کارهای عثمان که سبب تقویت جبهه نفاق، به ویژه بنى امیّه شد، بخشش هاى عجیب او به این گروه بود، مانند بخشش خمس مال آفریقا بالغ بر 500هزار دینار و یکصدهزار درهم، دویست هزار درهم به ابوسفیان، یکصد هزار دینار از غنایم آفریقا به برادر رضاعی اش، سیصدهزار دینار به حارث بن حکم، یکصد هزار دینار به سعد بن عاص و... . این بخشش هاى بى حساب و کتاب، مورد اعتراض مردم قرار گرفت و در نهایت به شورش عمومى انجامید و آثار و پیامدهایى به دنبال داشت که سالها دامان اسلام را گرفت.

امام علی(ع) در خطبه شقشقیّه درباره عثمان مى فرماید: «سوّمى بپا خاست در حالى که از خوردن فراوان دو پهلویش برآمده بود و همّى جز جمع آورى و خوردن بیت المال نداشت و تنها خودش نبود که در این وادى گام برمى داشت بلکه بستگان پدرى اش(بنى امیّه) به همکارى او برخاستند و همچون شتر گرسنه اى که در بهار به علفزار بیفتد و با ولع عجیبى گیاهان را ببلعد به خوردن اموال خدا مشغول شدند تا عاقبت بافته هاى او براى استحکام خلافت پنبه شد و کردارش، کارش را تباه کرد و ثروت اندوزى و شکم بارگى به نابودیش منتهى شد».