سيره معصومين(ع) در مواجهه با مردم

معصومين(علیهم السلام) در مواجهه با مردم چگونه رفتار می کردند؟

سیره معصومین(ع) در حسن خلق و حسن رفتار با مردم، می تواند الگوی مناسبی برای مومنان و حتی کل بشریت باشد. امام حسين(ع) می فرمايند: «پيامبر هميشه چهره اى خندان داشته و با نرمی رفتار مى كردند، ...». در سیره امام علی(ع) نوشته اند که رفتار نیکوی ايشان با يک يهودی، سبب مسلمان شدنش گرديد. از مقدمه حديث «توحید مفضل» برداشت می شود كه امام صادق(ع) حتى در برابر دشمنان، با نرمی سخن مى گفت، و آنان را شيفته خود مى نمود. و ... .

راه درمان «ناسپاسی»

چگونه انسان می تواند به درمان «ناسپاسی» در وجود خویش بپردازد؟

برخی از راهکارهای درمان ناسپاسی و تقویت روح شکرگزاری در انسان عبارتند از: 1- افزایش تفکر و شناخت انواع نعمت های ظاهری و باطنی خداوند، که سبب تقویت حس شکرگزاری در انسان می شود. 2- دقت در روند زندگی افرادی که در سطح پایین تری از انسان قرار دارند. 3- در هر مصیبتی انسان به بدتر از آن هم بیندیشد، و خدا را سپاسگزار باشد که گرفتار بدتر از آن نشده است.

 

ناگهانی بودن «مرگ»

امام علي(علیه السلام) درباره ناگهاني بودن «مرگ» چه هشدارهایي داده است؟

امام علي(ع) درباره ناگهانی بودن «مرگ» به امام حسن(ع) می فرماید: «و [بدان] تو رانده شده مرگ هستى [و مرگ پيوسته در تعقيب توست و سرانجام تو را شكار خواهد كرد] همان مرگى كه هرگز فرار كننده از آن نجات نمى يابد و او هركس را كه در جستجويش باشد از دست نمى دهد و سرانجام وى را خواهد گرفت، بنابراين از اين بترس كه مرگ، زمانى تو را بگيرد كه در حال بدى باشى [در حال گناه] در صورتى كه تو پيش از فرا رسيدن مرگ با خويشتن گفتگو مى كردى كه توبه كنى؛ ولى مرگ ميان تو و توبه حائل مى شود و اينجاست كه تو خويشتن را به هلاكت افكنده اى».

پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
سامانه پاسخگویی برخط(آنلاین) به سوالات شرعی و اعتقادی مقلدان حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
تارنمای پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی
انتشارات امام علی علیه السلام
موسسه دارالإعلام لمدرسة اهل البیت (علیهم السلام)
خبرگزاری دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

قالَ الرّضا عليه السّلام :

يَا ابنَ شَبيبٍ! اِنْ کُنْتَ باکِياً لِشَئٍ فَاْبکِ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلىّ بْنِ اَبى طالبٍ عليه السّلام فَاِنَّهُ ذُبِحَ کَما يُذْبَحُ الْکَبْشُ.

بحارالانوار، ج 44، ص 286