آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اسلام در مورد استفاده از گوشت ها، کاملاً اعتدالى را در پیش گرفته، یعنى نه مانند مردم عصر جاهلیت، و نه مانند بسیارى از غربى هاى امروزی، که هر نوع گوشتى را مى خوردند، و نه مانند «هندوها» که مطلقاً خوردن گوشت را ممنوع مى دانند، بر شیوه های افراطى و تفریطى خط بطلان کشیده و براى استفاده از گوشت ها شرایطى را تعیین کرده است. بر این اساس حیواناتی که از گوشت آنها استفاده می شود باید علف خوار باشند؛ و نه گوشت خوار، از سویی نباید مورد تنفّر بوده و برای جسم و یا روح انسان زیان آور نبوده و مردار نباشند.

 اسلام در مورد بهره بردارى از گوشت ها ـ همانند سایر دستورهایش ـ یک روش کاملاً اعتدالى را در پیش گرفته، یعنى نه همانند مردم زمان جاهلیت که از هر نوع گوشتى مى خوردند، اعم از گوشت سوسمار، مردار و امثال آن، و یا همانند بسیارى از غربى هاى امروز که حتى از خوردن گوشت خرچنگ و کرم ها چشم پوشى نمى کنند.
و نه مانند «هندوها» که مطلقاً خوردن گوشت را ممنوع مى دانند، بلکه، گوشت حیواناتى که داراى تغذیه پاک بوده و مورد تنفّر نباشند حلال کرده بر روى روش هاى افراطى و تفریطى خط بطلان کشیده و براى استفاده از گوشت ها شرائطى مقرّر داشته است، به این ترتیب که:
الف ـ حیواناتى که از گوشت آنها استفاده مى شود، باید از حیوانات علف خوار باشند؛ زیرا گوشت حیوانات گوشت خوار، بر اثر خوردن گوشت هاى مردار و آلوده، غالباً ناسالم و مایه انواع بیمارى ها است، به خلاف چهارپایان علف خوار که معمولاً از غذاهاى سالم و پاک استفاده مى کنند.
به علاوه، هر حیوانى صفات خویش را از طریق گوشت خود، به کسانى که از آن مى خورند منتقل مى کند. بنابراین، تغذیه از گوشت حیوانات درنده صفت قساوت و درندگى را در انسان تقویت مى نماید.
و نیز به همین دلیل است که در اسلام حیوانات جَلاّل یعنى حیواناتى که از نجاست تغذیه مى کنند، تحریم شده است.
ب ـ حیواناتى که از گوشتشان استفاده مى شود، باید مورد تنفّر نبوده باشند.
ج ـ و نیز باید زیانى براى جسم یا روح انسان تولید نکنند.
د ـ حیواناتى که در مسیر شرک و بت پرستى و مانند آنها قربانى مى شوند، چون از نظر معنوى ناپاکند، تحریم شده اند.
هـ ـ یک سلسله دستورها در اسلام براى طرز ذبح حیوانات وارد شده که هر کدام به نوبه خود، داراى اثر بهداشتى یا اخلاقى مى باشد.(1)