محمد بن عبدالوهاب می گوید خداوند فرموده: «با خدا و به همراه خدا هرگز کسى را نخوانید» پس شفاعت شرک و باطل است. این نحوه استدلال مصادره به مطلوب است؛ اصلاً بحث این است که آیا طلب شفاعت از پیغمبر یا اولیاء(ع) عبادت هست یا نیست؟ ولى او در پاسخى که داده، مسلّم گرفته که عبادت است و بعد همین را به عنوان دلیل آورده که؛ چون طلب شفاعت عبادت است پس عبادت غیر خدا شرک است! در حالى که ما طلب شفاعت را اصلاً عبادت نمى دانیم.

منظور از اینکه شفاعت براى خداست این نیست که خداوند نزد کسى شفاعت کند؛ زیرا بالاتر از خداوند کسی نیست که خدا نزد او شفاعت کند. بلکه مراد این است که امر شفاعت به دست اوست و بدون اذن خدا هیچ کس حق شفاعت ندارد.

از مجموع آیاتى که درباره «مصائب» در قرآن مجید آمده است، بر مى آید مصائب بر دو گونه است؛ برخی مصائب مانند: مرگ و حوادث طبیعی که با طبیعت زندگى انسان سرشته شده، و اراده بشر کمترین تأثیرى در آن ندارد؛ همه به اذن خدا روى مى دهد. برخی مصائب هم خود انسان به نحوى در آن نقش دارد و به خاطر اعمال انسان دامان او را می گیرد. البته در این نوع مصائب نیز تأثیر این اسباب از ناحیه خداوند و به اذن و فرمان او است، که اگر اراده کند هر سببی، بى رنگ و بى اثر مى شود.

عبادت بتها توسط مشرکان هیچ ارتباطی به توسل به اولیاء، که به اذن خدا واسطه درگاه اویند، ندارد؛ زیرا اولا مشرکان – به تصریح قرآن – نه تنها حاجات خود را از بت ها می خواستند بلکه آنها را خدا و مدبر امور خود و عالم می دانستند و حقیقتا آنها را می پرستیدند. ثانیا با قائل شدن به تأثیر خدایان، اداره هر کدام از امور عالم را پس از آفرینش توسط خدا، در اختیار ملک یا جن یا خدای خاصی می دانستند و تمثالی برای او می ساختند و برای جلب رضایت آن خدای خاص او را می پرستیدند و برای او قربانی می کردند.