اوّلا: گويندگان صواب كه در آيه 38 سوره نبأ به آن اشاره شده فرشتگان يا مؤمنانند نه مجرمان، و چنان كه مفسّران نيز گفته اند، سخن صواب ايشان همان شفاعت به حق است؛ چنان كه امام صادق(ع) در پاسخ به پرسشى درباره همين آيه فرمود: «كسانى كه در روز قيامت به آنان اجازه داده مى شود سخن صواب گويند، ما اهل بيت هستيم كه خدايمان را ستايش مى كنيم، بر پيامبران درود مى فرستيم و شيعيانمان را شفاعت مى كنيم».
ثانيا: در قيامت مراحل، مواقف و موقعيّت‌هاى مختلفى وجود دارد و خداوند مجرمان و کافران را از مطلق مخاصمه و مجادله در محضر خویش نهى نكرده، بلكه از مجادله به هنگام محاسبه اعمال نهى کرده است. چنانکه مخاصمه ياد شده در آیه 28 سوره ق، مربوط به مرحله پس از حسابرسى اعمال و در مقام عذرخواهى است، ولى مُهر شدن لب‌هاى مجرمان در زمان محاسبه و در حين انجام آن است كه مى كوشند گناهان خود را از اساس منكر شوند.

امام علي(ع) درباره «راستگوئي متّقین» می فرماید: «پرهيزكاران در اين دنيا صاحب فضايلى هستند که گفتارشان راست است». نخستين گام در خودسازى و تربيت انسان ها، اصلاح زبان است؛ زبانى كه بيشترين گناهان كبيره با آن انجام مى شود و بهترين عبادات به وسيله آن صورت مى گيرد و اگر اصلاح شود، همه وجود انسان رو به صلاح مى رود و اگر فاسد شود، همه رو به ويرانى مى گذارند.

در منابع شیعه روایات بسیاری وجود دارد که عصمت ائمه(ع) را از زبان خود آن حضرات ثابت مى‌کند، مانند روایت مفصلی که شیخ صدوق درکتاب علل الشرایع از جابر بن یزید جعفى از امام باقر(ع) نقل کرده. در ضمن این حدیث امام می فرماید:«... ایشان معصوم و پاک هستند و مرتکب هیچ گونه گناهى نشده و نمی شوند و نافرمانى خدا را نمی کنند بلکه مؤید من عند اللَّه و به راه و طریق صواب و صلاح می باشند...».

این روایت که با عبارت‌هاى مختلف در کتاب‌هاى اهل سنت با سند صحیح نقل شده؛ از روایاتى است که عصمت امیرمؤمنان(ع) را ثابت مى‌کند. زیرا معناى عصمت چیزى غیر از «همراهى همیشگى با حق و صواب، و عدم اشتباه در گفتار و کردار» نیست. و طبیعى است که اگر عصمت آن حضرت ثابت شود، عصمت بقیه ائمه(ع) نیز ثابت خواهد شد

اولا: خدا ابلیس را شیطانی سرکش نیافرید بلکه او از جنیان بود و شش هزار سال عبادت کرد؛ اما همه آنها را به سبب ساعتى تكبّر نابود ساخت و زنده بودن و امکاناتی که دارد هم به مقتضای عدل الهی می باشد.
ثانیا: وجود شيطان‏ براى‏ افراد با ايمان وسيله تكامل است، چه اينكه تكامل همواره در ميان تضادها صورت مى گيرد.
ثالثا: شيطان سرزده وارد خانه دل ما نمى ‏شود و اين ما هستيم كه در را به روى او مى‏ گشائيم؛ با اینکه خدا ما را به لطف خويش يارى داده و با ارسال رسل و انزال كتب و حكم عقل و فطرت، حجّت را بر ما تمام كرده است!