آيات و روايات وزن «صدق» و «راستی» را در ترازوى عمل بسيار سنگين دانسته و آن را از والاترين اوصاف اولياء الله شمرده اند و «قرآن» نيز آن را از كليدهاى عمده بهشت شمرده؛ چراكه در سوره «مائده» مى فرمايد: «امروز [روز قيامت] روزى است كه راست گفتن راستگويان به آنها سود مى بخشد و براى آنها باغ هايى از بهشت است كه از زير درختانش نهرها جارى است و جاودانه در آن خواهند بود». اين آيه تاكيد دارد كه تمام اعمال نيك در صداقت خلاصه مي شود؛ چراكه همه گناهان بازگشت به عدم صداقت در ادعاى ايمان و اسلام مى كند؛ وگرنه كسى كه قانونى را به رسميّت بشناسد چگونه در عمل با آن مخالفت مي كند؟

از منظر معصومین(ع)، امانت داری و راستگویی دو اصل مهم در آموزه های دینی هستند، به فرموده امام صادق(ع): «خداوند پيامبرى را مبعوث نكرد؛ مگر اينكه راست گويى و اداى امانت، جزء برنامه هاى اصلى او بود». هم چنین پیامبر(ص) می فرماید: «نگاه به فزونى نماز، روزه و عبادات مردم نكنيد؛ بلكه به راستگويى و اداى امانت آنها نگاه كنيد»؛ زیرا اعتماد مهم ترين سرمايه جامعه اسلامى است و بر اثر خيانت و دروغ، كاخِ باشكوه اعتماد فرو ریخته و جامعه انسانى به بيابانی وحشتناك تبدیل می شود.

با توجّه به اين كه مهمترين سرمايه يك مدير در برنامه هاى اجرائى، همبستگى و وجود اعتماد متقابل ميان او و افراد تحت امرش است؛ و با توجّه به اين كه ضامن حفظ اين همبستگى، صداقت در گفتار و عمل است؛ نقش اين موضوع در مديريّت آشكار مى شود. در تعليمات اسلامی نیز به صورت کم نظیری روى این مسأله به همراه امانت داری تأكيد شده؛ و اين به خاطر نقش حياتى اين دو در زندگى اجتماعى بشر است. در حديثى از ياران امام صادق(ع) نقل شده که ایشان به دو چیز بسیار سفارش می فرمود: «صداقت و اداء امانت».

امام صادق(ع) به سه عمل به عنوان اعمال كليدي و پر اهميت اشاره كرده مي‌فرمايند: «كسى كه زبانش به راستى گردش كند، اعمال او پاك مى‌شود و كسى كه حُسن نيّت داشته باشد، خدا روزيش را زياد مى‌كند و كسى كه به خانواده‌اش نيكى كند، خدا عمرش را طولانى مى‌كند».

امام علي(ع) درباره «راستگوئي متّقین» می فرماید: «پرهيزكاران در اين دنيا صاحب فضايلى هستند که گفتارشان راست است». نخستين گام در خودسازى و تربيت انسان ها، اصلاح زبان است؛ زبانى كه بيشترين گناهان كبيره با آن انجام مى شود و بهترين عبادات به وسيله آن صورت مى گيرد و اگر اصلاح شود، همه وجود انسان رو به صلاح مى رود و اگر فاسد شود، همه رو به ويرانى مى گذارند.