در طول تاريخ اسلام ادعاهایی به نام مهدویت پدید آمد. کیسانیه اعتقاد داشتند محمدحنفیه مهدی موعود است و نمرده است (خود حنفیه به این اعتقاد راضی نبود). به گواهی تاریخ، او در سال 80 یا 81 وفات یافت. سپس بعضی از خلفای عباسی برای برای رسیدن به خلافت و بعد از آنها نیز در موارد متعددی اشخاصی ادعای مهدویت نمودند. از این اشخاص، عده ای در صدد اشباع روحیه جاه طلبی و دنیاپرستی و عده ای دیگر به عنوان آلت دست دشمنان اسلام برای ایجاد نفاق و تضعیف قدرت مذهبی جامعه اسلامی چنین ادعاهایی را طرح کردند.

تعبیر آیات قرآن و روایات اسلامی(حتی منابع اهل سنت) در توصیف فضائل اهل بیت(ع) بی نظیر است، اما فشار و تهدید حکومت های ظالم اموی و عباسی بر هر کسی که فضیلتی در حق آنها ذکر می کرد، موجب شد عظمت این سلسله پاک در میان مردم ناشناخته باقی بماند. دشمنان از روی حسد و دوستان از ترس جان، فضائل اهل بیت را مخفی می داشتند اما اراده خداوند بر باقی ماندن این فضائل در کتب تاریخی و برای آیندگان تعلق گرفته بود.

«سید رضی» عالم بزرگواری است که نهج البلاغه را گرد آوری کرده است. او در سال 359 ه.ق در بغداد به دنیا آمد. نام او محمّد و مادرش فاطمه از نسل امام على(ع) و زنی فاضله، پارسا و بلند نظر بود. پدر وى که از نسل امام کاظم(ع) است، ابواحمد حسین بن موسى نام داشت که در دو دولت عبّاسى و آل بویه داراى منزلت عظیمى بود. سیّد رضى در سال 406 پس از 47 سال زندگى چشم از جهان فروبست. به هنگام وفاتش وزیران و قاضیان و بزرگان از هر طبقه اى پیاده و پابرهنه در منزل او حاضر شدند.