اهل بيت امام حسين(ع) را وارد مجلس يزيد كردند. او با ریاکاری تلاش داشت پیروزی ظاهری اش را لطف خداوند معرفی کند وآن را علامت حقانيّت و درستى راه خود بداند. امام(ع) فرمودند: واى بر تو اى يزيد! اگر مى دانستى كه چه كردى و چه جنايتى را در حق پدر و برادر و عموها و خاندانم مرتكب شدى، به يقين (از وحشت) به كوهها فرار مى كردى و بر روى خاكستر مى نشستى و فرياد ناله و غم سر مى دادى، از اين كه چرا سر پدرم، حسين پسر فاطمه و على(ع) را بر سر دروازه شهرتان آويخته ايد، با آن كه او امانت رسول خدا(ص) ميان شما بود.

این لحظه بر مؤمنان راستین آسان مى گذرد، در حالى که براى افراد بى ایمان سخت دردناک است، این به خاطر آن است که شوق لقاى پروردگار و رحمت و نعمت هاى بى پایان او، چنان گروه اول را از خود بى خود مى کند که دردهاى لحظه انتقال را احساس نمى کنند.
در حالى که برای گروه دوم، وحشت مجازات از یکسو، و مصیبت فراق از دنیایى که به آن دل بسته بودند از سوى دیگر، دردهاى لحظه انتقال از دنیا را مضاعف مى کند.
 

قرآن در ترسیم چگونگی ورود مجرمان به بهشت می فرماید: «او را بگیرید و در غل و زنجیر کنید * سپس در آتش دوزخ وارد سازید». هم چنین در آیات متعددى تعبیر به «سوق» و راندن شده وجود دارد؛ «مجرمان را [همچون شتران تشنه کامى که به سوى آبگاه مى روند] به سوى جهنم مى رانیم». در حقیقت نه تنها «بهشت» و «دوزخ» کانون «مهر» و «قهر» خدا است، بلکه تشریفات ورود در هر یک از آنها نیز بیانگر همین معنى است.

« مرگ» از منظر قرآن، یک امر وجودى است، انتقالی است از جهانى به جهان دیگر، لذا قرآن از «مرگ» به «توفّى» تعبیر می کند، که به معنى دریافت روح از تن، به وسیله فرشتگان است. امام سجاد(ع) در این باره می فرماید: «مرگ براى مؤمن، مانند کندن لباس چرکین و پر حشرات است، و گشودن غل و زنجیرهاى سنگین، و تبدیل آن به فاخرترین لباس ها است». هم چنین امام حسین(ع) در روز عاشورا به اصحاب خود فرمودند: «شکیبائى کنید مرگ، تنها پلى است که شما را از ناراحتى ها و رنج ها به باغ هاى وسیع بهشت و نعمت هاى جاودان منتقل مى کند».