منظور سایبان عظیمى است در جوار قرب رحمت حق، که فرشتگان بر برگ هاى آن تسبیح مى کنند و امت هائى از نیکان و پاکان در سایه آن قرار دارند.

«جَنَّةُ الْمَأْوى» به معنى بهشت برزخى است که ارواح شهداء و مؤمنان، موقتاً به آنجا مى روند. زیرا آیات قرآن به خوبى دلالت دارد که پرهیزگاران در قیامت، بعد از محاسبه، وارد بهشت مى شوند، نه بلافاصله بعد از مرگ، و ارواح شهداء نیز در بهشت برزخى قرار دارند؛ زیرا آنها نیز قبل از قیام قیامت وارد بهشت جاویدان نمى شوند.

روایات «معراج» به چهار گروه تقسیم می شود؛ 1- روایاتى که به خاطر متواتر بودن قطعى است، مانند؛ اصل مسأله معراج. 2- روایاتى که مشتمل بر مسائلى است که هیچ مانع عقلى از قبول آن نیست. 3- روایاتى که ظاهر آن با اصول اسلامى منافات دارد، ولى قابل توجیه است، مانند؛ دیدن برخی بهشتیان و دوزخیان. 4ـ روایاتى که مشتمل بر مطالب باطلی است که به هیچ وجه قابل قبول نیست، مانند؛ دیدن خدا.

اکثر دانشمندان اسلامى معتقدند: بهشت و جهنم هم اکنون وجود خارجى دارند و ظواهر آیات قرآن نیز این نظر را تأیید مى کند، به عنوان نمونه، در آیات بسیاری، در رتبطه با بهشت و جهنم، از تعبیر به «أُعِدَّتْ»؛ (مهیا شده) استفاده می شود، و یا در آیات مربوط به معراج مى خوانیم: «بار دیگر پیامبر جبرئیل را نزد «سدرة المنتهى» در آنجا که بهشت جاویدان قرار داشت مشاهده کرد». هم چنین در سوره تکاثر می فرماید: «اگر علم الیقین داشتید * دوزخ را مشاهده مى کردید». ظاهر این آیات نشانه وجود بهشت و جهنم است.