بر اساس روایات، برای انسانِ باتقوی واعظانی مانند تاريخ پيشينيان، قصرهاى ويران شده، جسم بى جان مردگان، وجدان بيدار آدمى، ستارگانِ فروزان آسمان، خورشيد و ماه درخشان، قامت خميده پيران، موى سپيد سالخوردگان، برگ هاى خشكيده درختان در فصل خزان، قبرهاى خاموش مردگان و قصرهاى ويران شده شاهان و ... وجود دارند كه هر يك از آنها با زبان بى زبانى درسى از عبرت را مى آموزند. به فرموده امام علی(ع): «مردگانى را كه بدون اختيار به سوى قبرهايشان مى برند براى پند و اندرز شما كافى هستند». بنابراين سخن حضرت که: «قلب خود را با موعظه زنده كن»، مفهوم وسيعى دارد كه تمام واعظان را شامل مى شود.

«جریر بن عبدالله» از صحابه مشهور پيامبر(ص) و از قبيله «بجيله» از قبايل يمن بود كه در سال دهم در محضر پیامبر(ص) اسلام آورد. او به همراه قبيله خود در فتح قادسيه حضوری موثر داشت و از سوی عثمان فرماندار همدان شد. وي بعدها در دوران حكومت امام علي(ع)، مأمور رساندن نامه حضرت به معاویه شد؛ اما نتوانست نقش خود را به خوبى ايفا كند و این موضوع باعث بدبینی مردم عراق به او شد و آنها او را طرفدار معاويه شمردند. جرير از اين بدبينى دلگير شد و به جزيره قرقيسا رفت و تا آخر عمر از كارهاى سياسى و اجتماعى دورى گزيد.

پیروزی مسلمانان در سال 14 هجری در جنگ قادسیه باعث شد عراق تحت تسلط مسلمانان درآید. در واکنش به این ماجرا ایرانیان سپاه عظیمی فراهم کردند. خلیفه وقت، عمر، از صحابه درباره ماندن خود در مدینه یا حرکت به سوی مرزهای ایران مشورت خواست. تعدادی از صحابه پیشنهاد خروج خلیفه را تأیید کردند. اما امام علی(ع) با این پیشنهاد مخالفت کرد و خلیفه را از تبعات خارج شدن از مدینه بر حذر داشت. خلیفه نیز از صحبتهای امام(ع) قانع شد و تصمیم گرفت در مدینه بماند.

نبرد نهاوند بین سپاه اسلام و ساسانی و در زمان خلیفه دوم روی داد. عمر بر اساس توصیه امام علی(ع) در جنگ شرکت نکرد و نعمان را امير لشكر نمود و او را روانه جنگ با فيروزان در نهاوند نمود و حذیفه را جانشین او قرار داد. در اين جنگ كه از روز به شب كشيده شد نعمان كشته شد و حذيفه پرچم را برداشت و سرانجام با كشته شدن فيروزان، مسلمانان وارد نهاوند شده و غنايم فراوانى را به دست آوردند.