گناهان مربوط به زبان و آثار مخرّبى كه در فرد و جامعه دارد بسيار زياد مى باشد، از جمله: 1- جدال و مراء. 2ـ خصومت و نزاع و لجاج در كلام. 3- بد زبانى و دشنام. 4- استهزاى ديگران. 5- فاش كردن اسرار مردم. 6- دروغ. 7- غیبت. 8- تهمت. 9- شهادت به باطل. 10- ايذاء ديگران با گفتار. 11- تبليغ باطل و تشويق بر گناه و امر به منكر و نهى از معروف. 12- سخن چينى. 13- كفران و ناسپاسى با زبان. 14- نشر شايعات بى اساس و اكاذيب و اشاعه فحشاء. 15- غنا. و موارد بسیار دیگر.

منظور ازایذاء خداوند که در آیه 57 سوره «أحزاب» آمده، ممکن است کفر و الحاد که خداوند را به خشم می آورد باشد، یا منظور همان ایذاء پیامبر(ص) و مؤمنان باشد و ذکر خداوند براى اهمیت و تأکید مطلب باشد همچنین ایذاء پیامبر(ص) در این آیه، مفهوم وسیعى دارد و هرگونه کارى که او را آزار دهد شامل مى شود، از جمله آزار دخترش فاطمه(س) که در روایات فراوانی آمده است.

بنی اسرائیل به حضرت موسی(ع) آزارهایی رساندند از جمله: توطئه برای بدنام کردن ایشان و تهمت هایی مانند قتل حضرت هارون(ع)، سحر، جنون، عیوب جسمانی و یا بهانه جویی و سرپیچی از دستورات ایشان و آزارهای دیگر که شبیه آزار بعضی از مردم نسبت به پیامبراسلام(ص) بود.

قران در ارتباط حال ظالمان هنگام مشاهده آتش می فرماید: «در آن روز آنها که بر آتش عرضه مى شوند، در حالى که از شدت مذلت خاشعند و زیر چشمى و مخفیانه به آن نگاه مى کنند». حالت وحشت و اضطراب بر وجودشان حاکم است و ذلت و تسلیم سر تا پاى آنها را فرا گرفته و دیگر، خبرى از آن همه گردن کشى و آزار مظلومان نیست، و زیر چشمى به آتش دوزخ مى نگرند! بعضى از مفسران گفته اند: آنان از شدت وحشت، قدرت بر گشودن چشم ندارند، یا چنان بى رمقند، که حال گشودن چشم را به طور کامل ندارند، از این رو با چشم نیم باز نگاه می کنند.