پاسخ این سؤال که چرا خداوند به درخواست مشرکان براى آوردن معجزات مکرر پاسخ مثبت نمى داد، در آیه 111 سوره «انعام» آمده است. در حقیقت این آیه روشن می سازد جمعى از تقاضا کنندگان معجزات عجیب و غریب، در تقاضاهاى خود صادق نیستند و هدفشان پذیرش حق نمى باشد و تنها به دنبال متزلزل کردن مومنان اند. گذشته از این معجزه براى شناخت پیامبر و هدایت است، و یک مورد آن هم براى این منظور کافى است.

بعضی مى گویند: ما خدا را از روى نظام ثابت جهان آفرینش شناخته ایم؛ حال اگر بنا شود این نظام به وسیله معجزات متزلزل گردد، اساس مسأله توحید و خداشناسى متزلزل خواهد شد. در پاسخ باید گفت: اولا: هیچ کس در عمومیت قانون«علیت»، شک ندارد و به هم خوردن روند علل عادى به صورت استثنایى با چند نمونه معدود، هرگز نظام عالم هستى را بر هم نمى زند. ثانیا: پیامبران پس از اثبات ارتباط خود با جهان ماوراى طبیعت به وسیله معجزه، معجزات درخواستی افراد لجوج را انجام نمی دهند.

چنانچه نطفه مرد را به همسر خود او تزریق کنند؛ از نظر فقهى بى اشکال است. ولی اگر نطفه مرد بیگانه اى به همسر شخص دیگر تزریق گردد؛ این نوع تلقیح از نظر اسلام مجاز نیست و از سه نظر داراى مفاسدى است: از نظر اخلاقى زن را به بى بند و بارى جنسى سوق مى دهد؛ از نظر مسائل اجتماعى، باعث تزلزل خانواده و به هم خوردن نسب مى گردد؛ و نقش عاطفه را در تربیت چنین فرزندی کمرنگ می کند.

کسى که از پدر یا مادر مسلمان تولد یافته و در یک محیط اسلامى پرورش یافته، بسیار بعید به نظر مى رسد که محتواى اسلام را تشخیص نداده باشد، بنابراین، عدول و بازگشت او به توطئه و خیانت شبیه تر است تا به اشتباه و عدم درک حقیقت، لذا استحقاق چنان مجازاتى را دارد؛ چرا که باعث تزلزل جامعه اسلامی می شود. این حکم مربوط به کسى نیست که شبهه دارد یا اعتقادى در درون دارد و در مقام اظهار آن بر نیامده، بلکه تنها کسى را شامل مى شود که به اظهار یا تبلیغ می پردازد، و در حقیقت قیام بر ضد جامعه کرده.