به احتمال قوى پيامبر(ص) در مكان هاى مختلف به اين احاديث اشاره كرده است؛ ولى آنچه مسلم است اينكه اين احاديث در حجة الوادع يا بعد از پايان گرفتن آن ايراد شده است. حجة الوداعى كه در آن پيامبر(ص) خبر از نزديك شدن وفات خود داده است. نتيجه اينكه پيامبر(ص) وصيت به اوصياى معصوم بعد از خود نموده است.

حکومت در نگاه انسان موحد، در تمامی ابعادش متعلق به خداوندست و پیامبران، اوصیا و انسان های صالح نمایندگان خداوند هستند. آنان باید برای رضای پرورگار به خدمت گزاری انسان ها بپردازند. خداوند به پیامبر(ص)، که سرآمد علم بود دستور می دهد با مردم مشورت کرده و آن ها را در حکومت سهیم گرداند. امروزه مردم با آرای خود حکومت، این امانت الهی را به شخصی می سپارند که دارای بینش الهی باشد. اما در مقابل، آرای انسان مادی، با رویکرد تمایلات شخصی، گروهی، زد و بندهای سیاسی و . . . به صندوق ها ریخته می شود.

در فاصله میان موسى(ع) و مسیح(ع) پیامبرانى وجود داشتند، اما در زمان میان حضرت مسیح و پیغمبر اسلام (ص) که حدود ششصد سال بوده پیامبری نیامده، قرآن در آیه 19 سوره مائده، این دوران را دوران«فترت رسل» نامیده است. اما این به معنی این نیست که زمین در این دوران از اوصیای الهی خالی بوده؛ زیرا طبق روایات، زمین هرگز از حجت الهی خالی نخواهد بود. 

قبول زندگى جمعى در حیات انسان ها نمى تواند از مسأله رهبرى جدا باشد؛ چرا که براى مشخص کردن خط اصلى یک جمعیت، همیشه نیاز به رهبر و پیشوائى است، اما به همان اندازه که یک رهبر الهى، عالم و صالح، راه وصول انسان را به هدف نهائى، آسان و سریع مى کند، تن دادن به رهبرى ائمه کفر و ضلال، او را به پرتگاه بدبختى و شقاوت مى افکند تا جایی که در قیامت، خداوند هر گروهى را با کسى که ولایت او را پذیرفته، مى خواند.

الف: الفاظ بشری قالب معانى الهی نیست و لذا ناچاریم کلماتى را به کار بریم که از جهات مختلفى نارسائى دارد. همین سرچشمه بخشی از متشابهات قرآن است. ب: بسیارى از حقایق قرآن مربوط به جهان ماوراى طبیعت است که ما قادر به درک عمق آنها نیستیم. این نارسائى افکار ما و بلند بودن افق آن معانى، سبب دیگرى براى تشابه قسمتى از آیات است. ج: موجب به کار انداختن افکار و اندیشه ها و به وجود آوردن جنبش و نهضت فکرى در مردم است. د: متشابهات قرآن، نیاز شدید مردم را به پیشوایان الهى، پیامبر(ص) و اوصیاى او روشن مى سازد.