در آیات سوره لقمان، سفارش های «لقمان حكيم» به فرزندش نقل شده كه در آن بر این نکات تأكيد می کند که: با بى اعتنايى از مردم روى مگردان، مغرورانه بر روى زمين راه نرو، بلکه در راه رفتن اعتدال را رعايت كن و با صدای ملایم و آرام سخن بگو. اين سفارش ها بخش مهمى از حسن خلق را تشکیل می دهد، و آميزه اى از خوش رويى، تواضع و نرمش است، که در سخن و رفتار قابل انعکاس است. اینکه خداوند سخن اين مرد حكيم را در لابلاى كلمات خود بيان فرموده، نشان دهنده ارزش بالای آن است.

قرآن کریم می فرماید: «وَ مَنْ يَشكُرَ فَاِنَّما يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَ مَنْ كَفَرَ فَاِنَّ اللّهَ غَنِىٌّ حَميْدٌ»، در اینجا دو نكته شایان توجه است: 1- شكرگزارى در آیه به صورت فعل مضارع و ناسپاسى به صورت فعل ماضى ذکر گردیده، یعنی در مسير تكامل روح و پیشرفت معنوی، تداوم شكر لازم است، در حالى كه يك لحظه ناسپاسى، عواقب سوئی به دنبال دارد. 2- خداوند در هر حال غنى و بى نياز از شكر بندگان است و اين بندگان هستند كه از طريق شكرگزارى راهى به نعمت های بی انتهای الهی پيدا مى كنند.

امام علي(ع) «خوف الهي» را سپری در برابر حوادث خطرناک می داند؛ به طوري كه اگر ترسی در کار نباشد خیلی زود انسان خود را به پرتگاه حوادث می افکند. از سوی دیگر، افراط و تفریط در خوف الهي نيز، سبب گرفتاری در حوادث مرگبار می شود. بر این اساس خوف از خدا در كلام امام(ع)، به معنی خوف از عدالت و مجازات هاى عادلانه اوست. اما اگر کسی تنها به رحمت او اميدوار باشد و اثرى از خوف در وجود آنها نباشد، به انواع گناهان آلوده می شود، از این رو در تعاليم دينى آمده كه انسان باايمان بايد با دو بال خوف و رجا پرواز كند.