اینکه در تورات گناه حضرت داود(ع) خیانت به یکی از سرداران سپاهش بیان شده که او را به کام مرگ فرستاده تا همسرش را برباید و با او مرتکب فحشا شود، ادعایی است خرافه ای و سست که با مقام انبیاء و اوصاف ذکر شده در قرآن برای آن حضرت تناقض دارد. به خصوص اینکه بنابر روایت تورات، داود(ع) خودش متوجه زشتی چنین عملی نشد بلکه بعداز تذکر یکی از مشاورانش پی برده که چه کار غیراخلاقی ای را مرتکب شده و تازه بعد از این تذکر بوده که توبه کرده است! چنین انتسابی حتی با ادعای خود یهود در معرفی داود(ع) به عنوان پادشاهی عادل - و نه پیامبری از انبیای الهی - نیز منافات دارد. زیرا مرتکب چنین عملی در همه فرهنگ ها و عرف های اخلاقی، انسانی پست و بی ارزش بوده و سزاوار هیچ ستایش و بزرگداشتی نیست. قرآن مجید استغفار حضرت داود(ع) را مربوط به عجله او در داوری بین دو طرف یک دعوا معرفی می کند. امری که حرام و ناقض عصمت نیست و صرفا یک ترک اولی بوده. در روایت اهل بیت(ع) نیز با تایید این روایت قرآنی از علت استغفار، نسبت فحشا به آن حضرت شدیدا تکذیب شده است.

با توجه به آیات و روایات، بعد از ظهور امام مهدی(عج) هیچ دین زنده ای به جز اسلام وجود نخواهد داشت و اسلام بر سرتاسر جهان حاکم خواهد شد. امّا با این همه نمى توان گفت که اقلّیّت هاى کوچکى از پیروان ادیان آسمانى دیگر مطلقاً وجود نخواهد داشت؛ هر چند اکثریّت انسانها به نظام توحیدى اسلام گرایش خواهند کرد، امّا امکان دارد افرادى بر اثر اشتباه یا تعصّب، بر عقیده پیشین باقى بمانند و این یک امر طبیعى است. البتّه اگر چنین اقلّیّتى هم وجود داشته باشد، به صورت یک اقلّیّت سالم و با حفظ شرایط «اهل ذمّه» مورد حمایت آن حکومت اسلامى خواهند بود.

برخی ذکر را قرآن و زبور را سایر کتب آسمانی دانسته اند ولی با توجه به تعبیراتى که در آیه به کار رفته منظور از زبور، کتاب مزامیر داود(ع) و ذکر به معنى تورات است.

قرآن کریم در آیه 105 سوره انبیاء می فرماید: ما در کتاب زبور علاوه بر قرآن مجید (یا پس از تورات) نوشتیم که زمین را بندگان صالح و شایسته من در اختیار خواهند گرفت. در ذیل آیه فوق از امام باقر(ع) نقل شده است: اینها همان یاران مهدى(عج) در آخر زمان خواهند بود؛ همان مردان و زنان خود ساخته اى که وارث همه میراثهاى زمین خواهند شد؛ و شایستگى این رسالت بزرگ را خواهند داشت. در کتاب «مزامیر داوود» کنونی که جزء کتب عهد قدیم (تورات) است عین این موضوع به تعبیرات گوناگون دیده مى شود.
 

«زبور» در اصل به معنى هرگونه کتاب و نوشته اسشت؛ ولى معمولا به کتاب «داوود» که در عهد قدیم از آن تعبیر به «مزامیر داود» شده اطلاق مى گردد؛ و آن مجموعه اى از مناجاتها و نیایشها و اندرزهاى داوود پیامبر است؛ این احتمال نیز وجود دارد که زبور تمام کتب آسمانى پیشین (قبل از قرآن) بوده باشد.

يكي از آياتي كه دلالت بر ظهور امام زمان(عج) دارد «آيه وراثت» است. خداوند در اين آيه می فرماید: «ما در زبور بعد از تورات نوشتيم كه بندگان صالح من وارث زمين خواهند شد». بر اساس روایات، مصداق کامل آیه زمانى است كه حضرت مهدى(عج) ظهور كند و زمين را پر از عدل و داد نماید. در آن زمان، تمام كره زمين در اختيار بندگان صالح خداوند قرار خواهد گرفت.

تورات به معنى شریعت و قانون مى باشد و به کتابى که از طرف خداوند بر موسى(ع) نازل گردید گفته می شود. تورات داراى پنج سفر است و غیر از اسفار پنجگانه تورات، بقیه کتب، آسمانى نیستند و بعدا نوشته شده اند، حتی زبور داود(ع) که آن را به عنوان مزامیر مى نامند.